Νέο πολιτικό σκηνικό

Αν αποφύγει κανείς να παρασυρθεί από την ονοματολογία και τις δήθεν διαρρέουσες πληροφορίες για τις κινήσεις πολιτικών παραγόντων, δεν πρέπει να παραγνωρίσει τη συγκυρία. Οι εξελίξεις στο Μεσανατολικό, ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς, με διαμεσολαβητές —ανάμεσα σε άλλους— και τους Τούρκους, περιγράφουν τους πρωταγωνιστές της νέας γεωγραφίας στην πολύπαθη περιοχή.

Στα ιστορικά νέα δεδομένα, η αναφορά στο γεγονός ότι η υπογραφή των Συνθηκών του τέλους του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που αμφισβητούνται, βεβαίως και δεν περιλάμβανε το Ισραήλ, διότι δεν υπήρχε. Οι Αγγλογάλλοι τότε, με επιλεκτικές συμμαχίες με την ηγεσία αραβικών φυλών, διαχειρίστηκαν κατά το δοκούν το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Τώρα οι γεωγραφικές επιδιώξεις περιλαμβάνουν περισσότερους παίκτες, που στο ιστορικό μεταξύ προέκυψαν στην περιοχή των ενεργειακών κοιτασμάτων αλλά και των στρατηγικών διελεύσεων Ανατολής - Δύσης, είτε αυτές αφορούν στην ενέργεια είτε στο εμπόριο γενικότερα.

Υπό το κράτος αυτών των εξελίξεων, που πλέον επιταχύνονται, αποκτά δραματική επικαιρότητα η (νέα) σχέση της Αθήνας με την Άγκυρα, με την ευγενική χορηγία του Ισραήλ —όπως και να το πάρει κανείς.

Το πολιτικό προσωπικό στην Αθήνα θα πρέπει να αποδειχθεί συμβατό με αυτό το πλαίσιο και κυρίως να επιδράσει στο ελληνικού ενδιαφέροντος περιεχόμενό του. Άνευ τούτων, η πολιτική φλυαρία για τα τεκταινόμενα και τα μελλούμενα λίγη αξία έχει. Γι’ αυτό άλλωστε η τωρινή ρητορική, προς άγραν προθύμων αλλά και καταμέτρηση, είναι γενικόλογη — τόσο η πατριωτική όσο και η τεχνοκρατική.

Η αναφορά των κορυφαίων παραγόντων του ελληνικού σχηματισμού στις «ευρωπαϊκές πλάτες» αποδεικνύεται διαρκώς και επισφαλέστερη, ανασκαλεύοντας ιστορικές μνήμες τέτοιων «εγγυήσεων». Ενώ και η αποκαλούμενη «λαϊκή διπλωματία» οφείλει κι αυτή να σταθμίσει τα δεδομένα, περιλαμβάνοντας στο κοινωνικό της αφήγημα και τη λεγόμενη εξωτερική πολιτική.