Ας ξαναγνωριστούμε

Ας ξαναγνωριστούμε

Συνειδητοποιώντας τις διαστάσεις της ζώνης προστασίας, που κατέκτησε το Ισραήλ τους τελευταίους 14 μήνες, ο νους πάει πίσω στον Μάιο του 1948 που ιδρύθηκε, αναγνωριζόμενο από ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, τους νικητές δηλ. του παγκοσμίου πολέμου. Είναι η πρώτη φορά τώρα, που εκτείνεται τόσο. Αλλοιώνοντας έτι περισσότερο, τουλάχιστον χωρικά, και τη γενέθλια αφορμή ίδρυσης δυο κρατών, ενός ισραηλινού και ενός αραβικού, με την υπ' αριθμ. 181 απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ (1947). 

Το τέλος του παγκόσμιου διπολισμού παρέσυρε στην αμφισβήτηση τις Συνθήκες του α΄παγκοσμίου πολέμου, προκαλώντας αναθεωρητικές διαθέσεις. Η μοιρασία τότε των Αγγλογάλλων στη Μέση Ανατολή βρίσκεται τώρα από την αίρεση των εξελίξεων. Η νέα γεωγραφία αποτυπώνεται ως αποτέλεσμα του νέου παγκόσμιου συσχετισμού των δυνάμεων και ως προς την τοπική εκεί διάστασή της. 

Η αδυναμία της Ρωσίας να παρέμβει στην τελευταία φάση του δράματος της συριακής εκποίησης, μοιάζει με την επανάληψη των όσων συνέβησαν εδώ στα Βαλκάνια κατά τη διάλυση της άλλοτε κραταιάς Γιουγκοσλαβίας.

Η αμηχανία των αναλυτών δεν οφείλεται τόσο στην έλλειψη δεδομένων όσο στο πρωτότυπο των εξελίξεων, στο λυκαυγές ενός νέου κόσμου, που δύσκολα χρωματίζεται με τον χρωστήρα του 20ου αιώνα. Κι αυτού ως γραμμικό παρακολούθημα του 19ου. Τώρα ο λόγος γίνεται για τομή, οικονομική, επιστημονική, πολιτική.

Κι όσο κι αν η ιστορία στέκεται εκεί με στυλωμένα τα ποδάρια της να υπενθυμίζει το ανάλογο, η ανάγκη ερμηνείας των πραγμάτων και περισσότερο της συμμετοχής στη διαμόρφωσή τους, προτρέπει σε αναστοχασμό. Κι αυτός δίχως να ακυρώσει τον αξιακό πυρήνα των επιδιώξεων, που παραμένει εκεί στο πολιτισμικό μυοκάρδιο των κλασικών χρόνων και του λόγου.

Εάν μάλιστα δεν αποπειραθεί κανείς την σύνθεση του γεωστρατηγικού με το κοινωνικό σε πανανθρώπινο ορίζοντα και όχι με εθνικές παρωπίδες, δύσκολα θα μπορέσει να αποφύγει τον ρόλο του υπόδουλου ακόλουθου. Κι έτσι σαν αντήχηση παρεισφρύει στα ώριμα αυτιά ο άλλοτε νεανικός παλμός, ανεξαρτησία, λευτεριά, δημοκρατία, ως το παντοτινό πρόταγμα κάθε ανήσυχης σκέψης.