Και διηγώντας τα να κλαις

Η ανάμνηση της ναυμαχίας της Ναυπάκτου είναι μια ακόμα περίπτωση που υπογραμμίζει την ιδιοσυστασία της Κέρκυρας, ένεκα της θέσης της στον χώρο. Τα πλοία και οι μαχητές του χριστιανικού στόλου ήταν εδώ πριν από τη ναυμαχία και επέστρεψαν μετά από αυτήν. Το ερευνητικό ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Επιβάλλεται η συμβολή σε αυτό του Ιστορικού Τμήματος του Ιονίου Πανεπιστημίου, με προπτυχιακές και μεταπτυχιακές εργασίες. Θα προσέδιδαν μεγαλύτερο βάθος και στην υπόσταση του νησιού.

Η Κέρκυρα μοιάζει να τα αγνοεί όλα αυτά. Δεν μπαίνουν στη ζωή της. Αναρωτιέται κανείς: αν δεν υπήρχαν οι θρησκευτικές τελετές και οι λιτανείες του Αγίου, πόσα λιγότερα θα υπενθυμίζονταν κάθε χρόνο σε ντόπιους και επισκέπτες; Μήπως τίποτα; Ιστορία μόνον για ιστοριοδίφες, εκλεκτικούς και σπουδαίους;

Δεν γίνεται λόγος για προγονοπληξία, αλλά για την αποκάλυψη του DNA αυτού του τόπου και του πληθυσμού του, έτσι που να πλουτίζεται η συνείδησή του και να μεγαλώνει το ειδικό του βάρος στον χώρο. Κι αυτός δεν είναι αποκλειστικά και μόνον ο ελληνικός του σήμερα, αλλά ο ελληνισμός του πάντοτε και οι περιπέτειές του στο γεωπολιτικό στερέωμα των αιώνων.

Εφόσον όλη αυτή η συζήτηση γινόταν κοινό κτήμα —με την εκπαίδευση πρώτα απ’ όλα και με την καθιέρωση όσων αποκαθιστούν τη μνήμη: τελετές, μνημεία, εκδηλώσεις—, όλο αυτό θα μπορούσε να εμφανίζεται σαν κάτι εξαιρετικά γοητευτικό και γόνιμο. Με στυλ παραδοσιακό, υπεραιώνιο και σύγχρονο. Ένα υπόδειγμα απολύτως διαφορετικό από το «κάτι σαν ιταλική πόλη», κάτι σαν γιουσουρούμ και, βέβαια, σεξ, ήλιο και θάλασσα, που πουλιέται αφειδώς και πλουσιοπάροχα στις αγορές διακοπών της Δύσης και της Ανατολής.

Γιατί ποιος είπε πως η ανάδειξη της πλήρους ταυτότητας αυτού του χώρου δεν θα μπορούσε να έχει και τουριστική αξιοποίηση; Στο χέρι σου είναι αυτή η αξιοποίηση να αποπνέει σεβασμό —και γιατί όχι, δέος— για έναν ιστορικό τόπο που, αλίμονο, μοιάζει σα να μην τον αγάπησαν ούτε οι κάτοικοί του...