Ζητείται ο από μηχανής θεός
Editorial
29 Μαρτίου 2017
/ 10:35
Δεν είναι μόνον οι μεγάλες εκπτώσεις, που δίνει η κατασκευαστική προκειμένου να πάρει το έργο. Είναι και η προβληματική μελέτη αλλά και ο ελλιπής, κατά κανόνα, έλεγχος.
Είναι η συνενοχική, εντέλει παραλαβή του. Εν ολίγοις, η καταστρατήγηση κάθε πρόβλεψης του νομοθέτη από ιδιώτες και κράτος, διαδοχικά και από κοινού.
Διότι εφόσον εφαρμόζονταν οι προβλεπόμενες διαδικασίες τότε τα προβλήματα στην κατασκευή θα ήταν λιγότερα και ευκολότερα. Για παράδειγμα, όταν δέχεσαι να συμβασιοποιήσεις έργο με έκπτωση στα μισά των μελετημένων, τότε είτε η μελέτη σου είναι αυθαίρετη ή ο εργολάβος, μάγος.
Αν όμως εκείνος, απελπισμένος, την παίρνει τη δουλειά (σ.σ. που του επιτρέπεις να πάρει), πιστεύοντας ότι θα συναινέσεις να διευκολυνθεί με τις προδιαγραφές, δηλ. άλλο να πουλάει κι άλλο να πληρώνεται ώστε να ρεφάρει την έκπτωση πούδωσε, τότε οδεύεις ολοταχώς στην κακοτεχνία και την συνένοχη σιωπή, επιβεβαιώνοντας ως alter fact (σ.σ. Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;) τη θρυλική ρήση περί των καραγκιοζιλικίων, που τάχαμου γίνονται αποκλειστικά και μόνον στην Κέρκυρα.
Κι έρχονται ύστερα τα διαβούλια των διαχρονικώς συνενόχων σ' αυτή την παραμυθία, να ασκηθούν στην πολιτική, λεγόμενη, αντιπαράθεση περί του τις πταίει, περιοδοποιώντας την ευθύνη, κατά το δοκούν. Στηριζόμενοι οι παλιότεροι στην πεποίθηση περί της γενικευμένης λήθης των «μαζών» κι οι «ψαρούκλες» στο πρωτότυπο επιχείρημα για την "παραλαβή καμένης γης"! Και τώρα τι κάνουμε;
Ρητορικό το ερώτημα, βγαλμένο, λες, από σεξπιρικό μονόλογο. Εσαεί αναπάντητο εφόσον κανείς δεν υπάρχει (;) να τ' απαντήσει. Ο απέξω είναι μακριά νυχτωμένος κι έτσι προδήλως ιδεαλιστής! Ο από μέσα, αποκαλεί εμπειρία τα λερωμένα του χέρια, κουνώντας με νόημα το κεφάλι. Όπως στη γνωστή τραγωδία του Ευριπίδη (σ.σ. όχι του Κλεόπα), Βάκχες που δεν υπάρχει πρόσωπο στο έργο που δεν θα μεταμορφωθεί! Ο ίδιος ο θεός μεταμορφώνεται από ζώο σε θνητό, ο Πενθέας από βασιλιάς γίνεται μαινάδα, ηδονοβλεψίας, αδύναμο παιδί, ελάφι σφάγιο.
Διότι εφόσον εφαρμόζονταν οι προβλεπόμενες διαδικασίες τότε τα προβλήματα στην κατασκευή θα ήταν λιγότερα και ευκολότερα. Για παράδειγμα, όταν δέχεσαι να συμβασιοποιήσεις έργο με έκπτωση στα μισά των μελετημένων, τότε είτε η μελέτη σου είναι αυθαίρετη ή ο εργολάβος, μάγος.
Αν όμως εκείνος, απελπισμένος, την παίρνει τη δουλειά (σ.σ. που του επιτρέπεις να πάρει), πιστεύοντας ότι θα συναινέσεις να διευκολυνθεί με τις προδιαγραφές, δηλ. άλλο να πουλάει κι άλλο να πληρώνεται ώστε να ρεφάρει την έκπτωση πούδωσε, τότε οδεύεις ολοταχώς στην κακοτεχνία και την συνένοχη σιωπή, επιβεβαιώνοντας ως alter fact (σ.σ. Ποίον σε έπος φύγεν έρκος οδόντων;) τη θρυλική ρήση περί των καραγκιοζιλικίων, που τάχαμου γίνονται αποκλειστικά και μόνον στην Κέρκυρα.
Κι έρχονται ύστερα τα διαβούλια των διαχρονικώς συνενόχων σ' αυτή την παραμυθία, να ασκηθούν στην πολιτική, λεγόμενη, αντιπαράθεση περί του τις πταίει, περιοδοποιώντας την ευθύνη, κατά το δοκούν. Στηριζόμενοι οι παλιότεροι στην πεποίθηση περί της γενικευμένης λήθης των «μαζών» κι οι «ψαρούκλες» στο πρωτότυπο επιχείρημα για την "παραλαβή καμένης γης"! Και τώρα τι κάνουμε;
Ρητορικό το ερώτημα, βγαλμένο, λες, από σεξπιρικό μονόλογο. Εσαεί αναπάντητο εφόσον κανείς δεν υπάρχει (;) να τ' απαντήσει. Ο απέξω είναι μακριά νυχτωμένος κι έτσι προδήλως ιδεαλιστής! Ο από μέσα, αποκαλεί εμπειρία τα λερωμένα του χέρια, κουνώντας με νόημα το κεφάλι. Όπως στη γνωστή τραγωδία του Ευριπίδη (σ.σ. όχι του Κλεόπα), Βάκχες που δεν υπάρχει πρόσωπο στο έργο που δεν θα μεταμορφωθεί! Ο ίδιος ο θεός μεταμορφώνεται από ζώο σε θνητό, ο Πενθέας από βασιλιάς γίνεται μαινάδα, ηδονοβλεψίας, αδύναμο παιδί, ελάφι σφάγιο.
