Ανήρ κομπαστής

Ανήρ κομπαστής

Η προσδοκία είναι να επιστρέψει το Επιμελητήριο στη δημόσια κερκυραϊκή ζωή. Αυτό θα ήταν το καλύτερο αποτέλεσμα της κάλπης. Η συμμετοχή είναι το κλειδί για να ανοίξει την πόρτα, να περάσει με αξιώσεις ακόμα και η μικρότερη επιχείρηση του απώτατου, κερκυραϊκού άκρου και των Παξών. Είθε! Άλλωστε για ευχή πρόκειται. Στον αντίποδα, η επιδίωξη για Επιμελητήριο - βιλαέτι κλειστής ομάδας συμφερόντων με σκοπό την συνέχεια της χειραγώγησης της αγοράς. 

Επιμέρους φιλοδοξίες ναρκισευομένων παραγόντων, μπορεί και να συσκοτίζουν τα πράματα. Να τα στρεβλώνουν. Ιδιατέρως μάλιστα εφόσον στο πίσω μέρος του μυαλού τους κρύβονται επιθυμίες να γίνουν εκείνοι ο χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Άνευ λοιπών λεπτομερειών, αλίμονο και προσόντων. Κάτι που έχει ήδη χαρακτηρισθεί, is no good, από τον ευφυέστατο Rene Goscinny, στην ομώνυμη εμβληματική σειρά κόμικς, όπου ψυχαναλύεται η μικροαστική εμμονή.

Στην περίπτωσή μας, ο γρίφος της κάλπης δεν απαντάται αποκλειστικά και μόνον με ένα ονοματεπώνυμο (σ.σ. αν και στα ονόματα σταυρώνεται η επιλογή/προσδοκία) αλλά κυρίως αν θα πρυτανεύσει η διαφορετική της πεπατημένης αξίωση για μια ισορροπημένη εκδήλωση επιχειρηματικότητας, που αναπόδραστα διαφεντεύει την ζωή στα νησιά. Μακριά από τις Σειρήνες που με κεφάλι γυναίκας και σώμα αρπακτικού διεκδικούν να καθυποτάξουν την απαίτηση του καθενός να διέλθει, ζώντας αξιοπρεπώς και αδούλωτος.

Ύστερα πάλι αν όλα πάνε κατά τα ειωθότα, θάχει χαθεί μια ακόμα ευκαιρία στις τόσες άλλες, φουλάροντας τη μαζική εκτόνωση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ένθα απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός.

Και το υπαρξιακό ερώτημα είναι, έχει η Κέρκυρα το δικαίωμα να χαμογελάσει και να αισιοδοξήσει, μετά τις τόσες άλλες χειραγωγημένες επιλογές του εκλογικού της σώματος; Έχει την ελπίδα; Στον αισώπειο μύθο αναφαίρεται εκείνος που καυχιόταν για τα ασυναγώνιστα άλματά του, μέχρι που κάποιος του είπε, «Τώρα, καλέ μου, αν όλα είναι αλήθεια, δεν χρειάζονται μάρτυρες. Ας υποθέσουμε ότι αυτή είναι η Ρόδος, και τώρα ήρθε η ώρα για το άλμα σου».