Τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο
Editorial
23 Μαρτίου 2017
/ 11:22
Το ασύμμετρο του πράγματος συντηρεί το εύρος της σύρραξης στα παγκόσμια μήκη και πλάτη κι ας εξακολουθεί το κύριο και βασικό θέατρο της εκατόμβης να βρίσκεται στη Μέση Ανατολή.
Τεκμήριο παγκοσμιοποίησης αυτή η μέθοδος, νέο χαρακτηριστικό, που έτσι επιβεβαιώνεται πως η φάση που διέρχεται η ανθρώπινη ιστορία είναι πρωτότυπη και γι' αυτό μοναδική. Όχι για να «την πει» στον Θουκιδίδη, που όντας ανθρωποκεντρικός διείδε την συστημική ιδιότητα της επανάληψης των γεγονότων αλλά για να εμπεδώσει πειραματικά το φαινομενικά ασύμπτωτο και πάντως χαοτικό του πολιτισμού στον 21ο αιώνα. Ναι του πολιτισμού. Αυτός ποτέ δεν ήταν καλές τέχνες και λεπτά αισθήματα μόνον, αλλά...
Αλλά το χρονικό στίγμα της ανθρώπινης δημιουργίας και των εξ' αυτής επαγώμενων στις κοινωνικές σχέσεις, πάντοτε με την σφραγίδα των τεχνολογικών επινοήσεων της κάθε εποχής.
Κι ενώ ο νους σε πάει στην ανάλυση, η θέα των πληγωμένων ανθρώπων στην σκιά ενός εκ των εμβλημάτων του παγκόσμιου πολιτισμού, στις όχθες του Τάμεση, σπρώχνει τον λυγμό ν' αναδυθεί με σκέψεις για τον ανυποψίαστο μερικά δευτερόλεπτα πριν το φανατικό χέρι στρίψει το τιμόνι κι αδράξει το στιλέτο. Ο αιφνιδιασμός απέναντι στην επιστημονική υπεροπλία του στρατού του... ανυποψίαστου.
Κι ύστερα η σειρά μας, ημών των κορακιών της μαζικής επικοινωνίας, οργανικά κομμάτια της ασύμμετρης σύρραξης, που με τις λεπτομέρειες θα διευρύνουν τη διάδοση του δηλητηρίου. Κρυμένοι πίσω από τη στατιστική, που βεβαιώνει ότι μιλάμε για λίγα θύματα σε δεκάδες εκατ. πληθυσμού, κι έτσι μπορεί να πνίξει εν τη γενέσει του έναν αναστεναγμό ανακούφισης, «τη γλυτώσαμε κι αυτή τη φορά».
Η σχετικότητα των γεγονότων, ο άπειρος αριθμός των λεπτομερειών όταν το «μέτωπο» είναι σχεδόν οικουμενικό και σου επιτρέπει να πιστεύεις πως τελικώς δεν σε αφορά και τόσο ενώ πάντοτε θα τη γλυτώνεις. Όρος και προϋπόθεση της μακροημέρευσης αυτού του μακελειού, που άλλοι το θεωρούν απότοκο της ανθρώπινης προϊστορίας κι άλλοι, αλίμονο, επαναλαμβανόμενη εκδήλωση του εγγενούς ανθρώπινου εγωισμού. Του πιο αιμοβόρου πλάσματος σ' ολόκληρο το ζωικό βασίλειο!
Αλλά το χρονικό στίγμα της ανθρώπινης δημιουργίας και των εξ' αυτής επαγώμενων στις κοινωνικές σχέσεις, πάντοτε με την σφραγίδα των τεχνολογικών επινοήσεων της κάθε εποχής.
Κι ενώ ο νους σε πάει στην ανάλυση, η θέα των πληγωμένων ανθρώπων στην σκιά ενός εκ των εμβλημάτων του παγκόσμιου πολιτισμού, στις όχθες του Τάμεση, σπρώχνει τον λυγμό ν' αναδυθεί με σκέψεις για τον ανυποψίαστο μερικά δευτερόλεπτα πριν το φανατικό χέρι στρίψει το τιμόνι κι αδράξει το στιλέτο. Ο αιφνιδιασμός απέναντι στην επιστημονική υπεροπλία του στρατού του... ανυποψίαστου.
Κι ύστερα η σειρά μας, ημών των κορακιών της μαζικής επικοινωνίας, οργανικά κομμάτια της ασύμμετρης σύρραξης, που με τις λεπτομέρειες θα διευρύνουν τη διάδοση του δηλητηρίου. Κρυμένοι πίσω από τη στατιστική, που βεβαιώνει ότι μιλάμε για λίγα θύματα σε δεκάδες εκατ. πληθυσμού, κι έτσι μπορεί να πνίξει εν τη γενέσει του έναν αναστεναγμό ανακούφισης, «τη γλυτώσαμε κι αυτή τη φορά».
Η σχετικότητα των γεγονότων, ο άπειρος αριθμός των λεπτομερειών όταν το «μέτωπο» είναι σχεδόν οικουμενικό και σου επιτρέπει να πιστεύεις πως τελικώς δεν σε αφορά και τόσο ενώ πάντοτε θα τη γλυτώνεις. Όρος και προϋπόθεση της μακροημέρευσης αυτού του μακελειού, που άλλοι το θεωρούν απότοκο της ανθρώπινης προϊστορίας κι άλλοι, αλίμονο, επαναλαμβανόμενη εκδήλωση του εγγενούς ανθρώπινου εγωισμού. Του πιο αιμοβόρου πλάσματος σ' ολόκληρο το ζωικό βασίλειο!
