Επί της διαδικασίας
Είναι πολλές οι φορές που οι συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων θυμίζουν έντονα την ατμόσφαιρα εκείνων των φοιτητικών συνελεύσεων. Διαρκείς επικλήσεις του Κανονισμού συνοδευόμενες από αγχωμένη ρητορική, συχνά προκαλούν μια κουραστική τοξικότητα.
Επί της διαδικασίας
Οι αμέσως μεταπολιτευτικές, φοιτητικές συνελεύσεις ήταν γεμάτες εντάσεις ενώ συχνά αποδεικνύονταν μαραθώνιες. Μαθαίνοντας τότε τη Δημοκρατία αλλά και τον δημοκρατικό εαυτό μας, ασκούμαστε σε καταστατικές/διαδικαστικές αντεγκλήσεις αλλά και σε επιδείξεις φλύαρης ρητορικής. Επιδιώξη αναγνώρισης, πέραν του πολιτικού μέρους, που καθόριζαν τη διατρητική μας ικανότητα (σ.σ. επιτρέψτε μου την αυτοκριτική) και έτσι αλίμονο της προσωπικότητά μας με αυτά, αντί άλλων, δεδομένων. Τα πολιτικά αποτελέσματα άλλωστε της περιόδου περιγράφονται σήμερα σε αδρές γραμμές, ιδιαιτέρως φέτος που συμπληρώνεται μισός αιώνας από τότε.
Είναι πολλές οι φορές που οι συνεδριάσεις των δημοτικών συμβουλίων θυμίζουν έντονα την ατμόσφαιρα εκείνων των φοιτητικών συνελεύσεων. Διαρκείς επικλήσεις του Κανονισμού συνοδευόμενες από αγχωμένη ρητορική, συχνά προκαλούν μια κουραστική τοξικότητα. Πολλοί αποδίδουν αυτήν την συμπεριφορά στο ακοίμητο μάτι της κάμερας και έτσι στην υποχώρηση της θέσης έναντι των εντυπώσεων, που εδώ που τα λέμε υποτιμά και λίγο το δημοτικό κοινό...
Όσο για το προεδρείο, συχνά διακατέχεται από υπερβολική διάθεση επιβολής του Κανονισμού, ρόλο μικρότερο της αποστολής να γίνει δημοκρατικά αποτελεσματικότερη η διαδικασία. Και για να εξηγούμαστε (σ.σ. συγγνώμη για την κατά καιρούς επανάληψη) η νομιμοποίηση των αποφάσεων, του κράτους, των θεσμών και των δικαστηρίων στην αντιπροσωπευτική Δημοκρατία, γίνεται με την επιδίωξη της μεγαλύτερης δυνατής συμμετοχής του κοινού. Αυτό επιτυγχάνεται κυρίως δια του Τύπου εφόσον η φυσική παρουσία όλου του πληθυσμού στις συνεδριάσεις είναι ανέφικτη. Η δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων είναι η κυριότερη αρμοδιότητα του προεδρείου και αυτό οφείλει να υπηρετεί η οργάνωση και η προετοιμασία του.
Την ευθύνη μοιράζεται βεβαίως με τις παρατάξεις και τους επικεφαλής τους, που υποχρεώνονται κι αυτές(οι) στον ίδιο διαδικαστικό σκοπό.
Κι αν στα 1974 μαθαίναμε πως λειτουργεί η Δημοκρατία, 50 χρόνια μετά δεν είναι δυνατόν να μην ξέρουμε και έτσι ίσως αναπολώντας τα νιάτα μας, να παιδιαρίζουμε. Εκτός από αναποτελεσματικό είναι και κάπως ανοίκειο. Και σίγουρα πολύ κουραστικό!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
