Νομισματικά...

εκατομμυρίων ετησίως. Δεν είναι δυνατόν οι δημόσιες υποδομές της να παραμένουν σ' αυτή την άθλια κατάσταση. Με την αναφορά σ' αυτή την οφθαλμοφανή αντίφαση υπογραμμίζεται η πολιτικότητα του ζητήματος. Απέναντι σ' αυτήν ορθώνεται η επιτηδευμένη αδιαφορία κοινωνικών φορέων, που συνηθίζουν να πετάνε τη μπάλα στην εξέδρα, χρησιμοποιώντας κατά βάση ως άλλοθι την προφανή αναπηρία του ελληνικού Δημοσίου. Αυτή η στάση συνεπικουρείται από τη γραφειοκρατία, που επικαλούμενη την αδυναμία της να υπερβεί τους όρους του παιχνιδιού, φέρνει χίλια όσα προσκόμματα όταν η συζήτηση γίνεται πιεστική όσο και οι ανάγκες της τραγικής υποδομής.

Το κερασάκι δίνει ο αγωνιστικός μηδενισμός, που εξαντλείται σε γενικόλογες κατάρες, αρνούμενος να "λερωθεί" με τις ανάγκες της πραγματικής πολιτικής. Έτσι σέρνονται τα ζητήματα. Οι επιμέρους παράγοντες, που τα γεννάνε και τα συντηρούν, έχουν προσδιορίσει με ακρίβεια τους ρόλους τους σ' αυτήν την αναπαραγωγή της μιζέριας, και με την αρωγή των media, την επιβάλουν τελικώς ως αναπότρεπτη πραγματικότητα!

Οι αντιφάσεις αυτών των συμπεριφορών είναι μια διαρκής εμπειρία ενώ πέφτουν σ' αυτές και κατά τα λοιπά, έντιμοι, χρήσιμοι και δημιουργικοί άνθρωποι, των οποίων αλίμονο ο προοδευτισμός τους εξαντλείται στην επιλογή του "κουτακίου" της ανώδυνης προσωπικά αγωνιστικότητας. Περιορίζεται έτσι σε κουβέντες καφενείου εφόσον αποδεικνύεται εξαιρετικά δύσκολο να μεταφραστούν αυτές σε πολιτική δραστηριότητα. Κι έτσι ξεπροβάλλει η καθεστωτική διάκριση ανάμεσα στους με τον έναν και τον άλλον τρόπο επαγγελματίες, αμειβόμενους πολιτικούς και τους ψυχαγωγικώς και αενάως πολιτικολογούντες!

Εάν υπάρχει κάτι που δίδαξε αυτή η ολοκληρωτική κρίση, που ξεκίνησε από το φαλιμέντο του Δημοσίου για να παρασύρει τις ψευδαισθήσεις της δηθεναρίας στο πυρ το εξώτερον, είναι η ανάγκη της έντιμης και σε δημόσια θέα αυτοκριτικής ως προϋπόθεση για την αλλαγή στάσης. Να σταματήσουμε εν ολίγοις να είμαστε η άλλη όψη του ιδίου νομίσματος...