Στην τύχη;

Η διαχείριση της επιτυχίας είναι κι αυτή, δύσκολη υπόθεση. Η πρώτη λογική σκέψη, που περνάει από το μυαλό είναι ότι η βελτίωση των οικονομικών μπορεί να χρηματοδοτήσει την αποκατάσταση της δημόσιας υποδομής, που εκτός από να την χρησιμοποιούμε, την εκμεταλλευόμαστε κιόλας. Το ό, τι δεν συμβαίνει αυτό οφείλεται πρώτα, πρώτα στη λεηλασία που δέχεται το "εθνικό" προϊόν και στο γραφειοκρατικό πλέγμα της διαχείρισης των δημόσιων πόρων, έτσι που συνήθως σπαταλιώνται. Σε αυτά τα συνηθισμένα, εάν προσθέσουμε και την απαίτηση των δανειστών να μαζεύουν ότι "περισσεύει" (σ.σ. τα διαβόητα πλεονάσματα) για την αποληρωμή των δανείων, δημιουργείται η ικανή και η αναγκαία συνθήκη να φτωχαίνει διαρκώς ένας κατά τα λοιπά, πλούσιος τόπος.

Η μεγαλύτερη πρόκληση όμως είναι η αλλαγή προφίλ ώστε να βελτιώνονται οι οικονομικές αποδόσεις προς όφελος του ντόπιου πληθυσμού, του ανθρώπου γενικότερα και του περιβάλλοντός του.

Για να συμβεί αυτό χρειάζονται αντίρροπες δυνάμεις από τις σημερινές κυρίαρχες της αγοράς. 

Σήμερα η τουριστική πολιτική είναι his masters voice, τόσο κεντρικά όσο και τοπικά. Έτσι παρά την αύξηση της κίνησης και του τζίρου, βαθαίνουν αντί να γεφυρώνονται τα κοινωνικά χάσματα. Κι όσο για τη δημόσια υποδομή είτε παραχωρείται είτε εγκαταλείπεται! Το πρώτο με αγωνιστικές κατάρες, το δεύτερο με ένοχη σιωπή.

Αν μη τι άλλο, αυτή η συζήτηση πρέπει ν' ανοίξει τώρα.