114
Editorial
19 Ιανουαρίου 2017
/ 13:43
Με τον τρόπο που χειρίστηκε η κυβέρνηση τις τηλεοπτικές άδειες, κυρίως τα κριτήρια που επικαλέσθηκε, δεν εγγράφονται καλές υποθήκες για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του χειμαζόμενου Τύπου ως ζήτημα δημοκρατικής λειτουργίας.
Οι σχετικές αναφορές τώρα με αφορμή την υπόθεση του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη (ΔΟΛ) αντιμετωπίζονται έτσι με επιφύλαξη. Και τούτο όχι μόνον επειδή ο "από μηχανής" είναι ο Βασίλης ο Μουλόπουλος, και τους συνειρμούς που αναπόδραστα δημιούργησε αυτή η εξέλιξη. Το ανάδελφον των Ελλήνων υπήρξε ένας ατυχής χαρακτηρισμός του άλλοτε Προέδρου της Δημοκρατίας, Χρ. Σαρτζετάκη, που μπορεί να δικαιολογήσει έτσι κάθε εσωστρέφεια αλλά και κάθε ραθυμία. Ο ελληνικός Τύπος μετά τα ρεκόρ κυκλοφορίας (σ.σ. πάνω από 1 εκ. φύλλα ημερησίως) που πετύχαινε το '89 - '90 διεκτραγωδώντας και εν πολλοίς συμμετέχοντας σ' αυτή την σκοτεινή, εσωτερική, πολιτική περίοδο ενώ η Οικουμένη άλλαζε σελίδα, πήρε την κάτω βόλτα.
Εδώ και καιρό τώρα έχει πιάσει κυκλοφοριακό πάτο αφού πρώτα πέρασε από τη μετατροπή του σε όχημα εμπορικών επιδιώξεων, εγκαταλείποντας τη δημοσιογραφία, που υπήρχε έκτοτε μόνον ως πρόσχημα. Κάτι γραμμένο ώστε να "αμπαλάρονται" τα προϊόντα προς πώληση. Κάπως έτσι έχασε την τιμή και την υπόληψή του, μαζί και τα φύλλα, τα απαιτούμενα για την επιβίωση.
Και μόνον το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός αναφέρεται στην ανάγκη σύγχρονου θεσμικού πλαισίου για την υποστήριξη του Τύπου, υπό το κράτος των αλγεινών εξελίξεων στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, βεβαιώνει την έλλειψη πολιτικής παιδείας σχετικά με την υπόθεση του δημοσίου λόγου, της ελευθεροτυπίας, της δημοκρατικής λειτουργίας.
Εδώ και καιρό τώρα έχει πιάσει κυκλοφοριακό πάτο αφού πρώτα πέρασε από τη μετατροπή του σε όχημα εμπορικών επιδιώξεων, εγκαταλείποντας τη δημοσιογραφία, που υπήρχε έκτοτε μόνον ως πρόσχημα. Κάτι γραμμένο ώστε να "αμπαλάρονται" τα προϊόντα προς πώληση. Κάπως έτσι έχασε την τιμή και την υπόληψή του, μαζί και τα φύλλα, τα απαιτούμενα για την επιβίωση.
Από κοντά και ο τοπικός Τύπος, που δεν κατάφερε στο ίδιο χρονικό διάστημα, να περιγράψει το διαφορετικό παράδειγμα όσο κι αν στις τάξεις του παρέμειναν και ηρωικές μορφές της δημοσιογραφίας, κόντρα στο ρεύμα της απαξίωσης και της τοπικής διαπλοκής. Γραφικές εξαιρέσεις...
Και μόνον το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός αναφέρεται στην ανάγκη σύγχρονου θεσμικού πλαισίου για την υποστήριξη του Τύπου, υπό το κράτος των αλγεινών εξελίξεων στα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, βεβαιώνει την έλλειψη πολιτικής παιδείας σχετικά με την υπόθεση του δημοσίου λόγου, της ελευθεροτυπίας, της δημοκρατικής λειτουργίας.
Εν ολίγοις, βρισκόμαστε πίσω σε συλλογισμούς και προτάγματα, ακόμα και από τους κλασικούς του Διαφωτισμού, που επινόησαν την 4η εξουσία του Τύπου ως προϋπόθεση και ασφαλιστική δικλίδα για την αξιακή λειτουργία της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας.
Είναι άλλωστε, άλλο πράγμα να είσαι Λαμπράκης του Γρηγορίου κι άλλο του Χρήστου, αν με εννοείς;
