Την Ελλάδα αγαπώ αλλά και σένα*
Editorial
11 Ιανουαρίου 2017
/ 13:34
Η Κύπρος «πουλήθηκε», με την σύμφωνη γνώμη του Φαναριού, στους Εγγλέζους επί πρωθυπουργίας Ντισραέλι σε ένδειξη ικανοποίησης για τις αποφάσεις του συνεδρίου του Βερολίνου,
όπου αναθεωρήθηκε επί τα βελτίω για την Άγκυρα και τους Δυτικούς, η Συνθήκη του Αγ. Στεφάνου ύστερα από τον νικηφόρο για τους Ρώσους πόλεμο με την Τουρκία. Λίγο πριν, οι Εγγλέζοι είχαν πάρει τη διαχείριση του καναλιού στο Σουέζ και η μεγαλόνησος ήταν (και τότε) το αναγκαίο "φυλάκιο" για τον έλεγχο της ναυσιπλοΐας και του εμπορίου στη θαλάσσια περιοχή. Αυτή η συγκυρία μάλλον όρισε και τη μοίρα του μαρτυρικού νησιού.
Αν προσθέσει κανείς σ' αυτή την εικόνα τους σημερινούς ενεργειακούς και εμπορικούς δρόμους Ανατολής - Δύσης, συμπληρώνει τον καμβά πάνω στον οποίο κεντώνται οι εκδοχές "επίλυσης του κυπριακού προβλήματος" υπό τον καταθλιπτικό συσχετισμό των δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού παράγοντα ιδίως (και) για τέτοιου είδους διευθετήσεις.
Με το σχέδιο Ανάν, οι Δυτικοί φιλοτέχνησαν το νομικό καθεστώς της νεο-νεοαποικιοκρατίας με την καθιέρωση της σύγχρονης "προστασίας" εφόσον όπως προβλεπόταν ο από μηχανής αποφασιστικός θεσμός σε περίπτωση διαφωνίας των αντιπροσώπων των δυο κοινοτήτων θα ήταν η επιδιαιτησία του Αρμοστή (σ.σ. στο πρόσωπο των ανώτατων δικαστών της επιτροπείας). Τότε ο Τάσος Παπαδόπουλος είχε αντιδράσει σε μια τέτοια διευθέτηση. (σ.σ. κουστουμάκι ραμμένο και στα μέτρα του Κοσσυφοπεδίου. Και πάντως διεθνής "κολεξιόν" νεο-νεοαποικιοκρατίας την εποχή του διεθνούς δικαίου και των -έστω κι έτσι- Ηνωμένων Εθνών).
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι αποικιοκράτες αρκούσε ν' αφήσουν πίσω τους ως αρμοστή τον επικεφαλής του εκστρατευτικού τους σώματος και να κρεμάσουν και όσους απείθαρχους για παραδειγματισμό. Σήμερα αναζητείται το πλαίσιο της σύγχρονης αποικιοκρατίας να είναι συμβατό και "σύννομο" με το διεθνοδικαιικό πλαίσιο. Κάτι που σε τίποτα δεν αλλάζει πάντως τα πράγματα αφού το πλαίσιο εδράζεται στις πυραυλοσωλήνες της αεροπορίας του ισχυροτέρου...
Εμείς (όσοι;) μέχρι ώρας αντιτείνουμε μια παράλογη πεποίθηση που αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι η αίθουσα που συνεδριάζει το δημοτικό μας συμβούλιο στην Κέρκυρα, φέρει το όνομα του τραγικού εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Αν προσθέσει κανείς σ' αυτή την εικόνα τους σημερινούς ενεργειακούς και εμπορικούς δρόμους Ανατολής - Δύσης, συμπληρώνει τον καμβά πάνω στον οποίο κεντώνται οι εκδοχές "επίλυσης του κυπριακού προβλήματος" υπό τον καταθλιπτικό συσχετισμό των δυνάμεων σε βάρος του λαϊκού παράγοντα ιδίως (και) για τέτοιου είδους διευθετήσεις.
Με το σχέδιο Ανάν, οι Δυτικοί φιλοτέχνησαν το νομικό καθεστώς της νεο-νεοαποικιοκρατίας με την καθιέρωση της σύγχρονης "προστασίας" εφόσον όπως προβλεπόταν ο από μηχανής αποφασιστικός θεσμός σε περίπτωση διαφωνίας των αντιπροσώπων των δυο κοινοτήτων θα ήταν η επιδιαιτησία του Αρμοστή (σ.σ. στο πρόσωπο των ανώτατων δικαστών της επιτροπείας). Τότε ο Τάσος Παπαδόπουλος είχε αντιδράσει σε μια τέτοια διευθέτηση. (σ.σ. κουστουμάκι ραμμένο και στα μέτρα του Κοσσυφοπεδίου. Και πάντως διεθνής "κολεξιόν" νεο-νεοαποικιοκρατίας την εποχή του διεθνούς δικαίου και των -έστω κι έτσι- Ηνωμένων Εθνών).
Στις αρχές του 20ου αιώνα οι αποικιοκράτες αρκούσε ν' αφήσουν πίσω τους ως αρμοστή τον επικεφαλής του εκστρατευτικού τους σώματος και να κρεμάσουν και όσους απείθαρχους για παραδειγματισμό. Σήμερα αναζητείται το πλαίσιο της σύγχρονης αποικιοκρατίας να είναι συμβατό και "σύννομο" με το διεθνοδικαιικό πλαίσιο. Κάτι που σε τίποτα δεν αλλάζει πάντως τα πράγματα αφού το πλαίσιο εδράζεται στις πυραυλοσωλήνες της αεροπορίας του ισχυροτέρου...
Εμείς (όσοι;) μέχρι ώρας αντιτείνουμε μια παράλογη πεποίθηση που αποκαλύπτεται από το γεγονός ότι η αίθουσα που συνεδριάζει το δημοτικό μας συμβούλιο στην Κέρκυρα, φέρει το όνομα του τραγικού εθνομάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη.
Και φτάνει αυτό; Έτσι όπως έχουν τα πράγματα, μπορεί να μην φτάνει, αλλά είναι μια παρακαταθήκη...
*Στίχοι του Κύπριου ήρωα-ποιητή Ευαγόρα Παλληκαρίδη (28 Φεβ. 1938 - 14 Μαρ. 1957) σε μουσική του αξέχαστου Μάριου Τόκα (https://www.youtube.com/watch?v=jY3UUYPKwok)
