Άλλος ανάβει τη φωτιά κι άλλος την ανεμίζει

Όταν δηλ. διαπιστώθηκε ότι παρά τον εξωφρενικό δανεισμό του ελληνικού Δημοσίου, το έλλειμα του ετησίως ήταν και πέντε φορές πάνω απ' όσο προβλεπόταν στις Συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ. Και τούτο παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλες οι οικονομίες της ευρωζώνης παραβίαζαν αυτή την συμφωνία, συντηρώντας και διευρύνοντας το έλλειμα του Δημοσίου (τους) προς όφελος των επιδόσεων της γενικής οικονομίας, κυρίως μέσω της αύξησης της κατανάλωσης. Έτσι εμφάνιζε ετησίως ρυθμούς ανάπτυξης η Ευρώπη. Έτσι διαμορφώθηκαν και οι κόκκινες υποχρεώσεις προς τις Τράπεζες, που χορηγούσαν πόρους στην κατανάλωση με όχι και τόσο σπουδαίες εγγυήσεις.

Ήταν το τέχνασμα να ξεγελάσουν την κρίση υπερσυσσώρευσης, που αδυνάτιζε τις επιδόσεις του κεφαλαίου υπό το καθεστώς της... παχύσαρκης πλέον σύνθεσής του. Όμως κι αυτό σαν εργαλείο έχει τα όρια του. Πόσο οικονομία του αέρα μπορεί να εγγυηθεί το παραγωγικό της μέρος; Κατ' εκτίμηση. Κι αυτή την κάνουν οι αγορές του αέρα αφού εξαντλήσουν τις μαθηματικές αποτυπώσεις των συναλλαγών της προσδοκίας και της μπλόφας. Κι αυτές όμως έχουν τα όρια τους. Για έναν κυρίως λόγο, τη μειονεκτικότητα της ...αεροφαγίας!