House of cards ή γιατί κέρδισε ο Τραμπ
Editorial
10 Nov 2016
/ 11:38
Ήταν οι αρχές του νέου αιώνα και η συζήτηση για την επανεθνικοποίηση των πολιτικών έδινε κι έπαιρνε στους διαδρόμους των Βρυξελλών.
Και μόνον η αποδοχή του θέματος τότε, στην ατζέντα, σήμαινε παραπομπή στις ελληνικές καλένδες του σχεδίου για την ενωμένη πολιτική Ευρώπη! Την ίδια ώρα εξακολουθούσαν με ιδιαίτερη ορμή οι λαϊκές εκδηλώσεις κατά της παγκοσμιοποίησης από το βορειοαμερικάνικο Σιάτλ ως την ευρωπαϊκή Γένοβα και βάλε. Διαφορά φάσεως. Το κίνημα ενσωμάτωνε με μεγάλη καθυστέρηση τις εξελίξεις. Όταν αυτές άρχισαν να γίνονται ευρέως αντιληπτές, ο εγχειριδιακός λόγος πρόσθετε επιθετικούς προσδιορισμούς στα καθιερωμένα στερεότυπα για να προσδώσει κύρος στις αναλύσεις και τις ενέργειες. Νεο-φιλελεύθερη-παγκοσμιοποίηση.
Η κρίση, που έσκασε σαν φούσκα της Λίμαν Μπράδερς το 2008, θεωρήθηκε αρχικώς αμερικανική, στην συνέχεια τραπεζική και πάντως ανατάξιμη. Μόνον σε κάποιες αναλύσεις, το χρονικό βάθος της καταγραφόταν ως μεγαλύτερο και ο χαρακτήρας της ως παγκόσμια κρίση υπερσυσσώρευσης. Το απότοκο δηλ. της ραγδαίας και ψηφιακής συγκέντρωσης του κεφαλαίου, που γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο (σ.σ. τη συσσώρευση) πέφτει και η απόδοσή του. Το δίχως άλλο αυτή η συστημική ίωση έβγαλε στη φόρα και την παθολογία της κάθε εθνικής, οικονομικής συγκρότησης. Συνέβαλε μάλιστα στη βαθύτερη διαίρεση των χωρών, διαμορφώνοντας ένα περιβάλλον νεο-ιμπεριαλιστικής γεωγραφίας με περισσότερους παίκτες τώρα και μεγαλύτερες προσδοκίες κυριαρχίας απ' ότι μας κληροδότησε ο 2ος παγκόσμιος.
Τότε είναι που εμφανίζεται και το φαινόμενο των αποσχιστικών διαθέσεων ιστορικών πόλεων και πάντως πλούσιων περιοχών, που δε γουστάρουν να συνεισφέρουν δια της φορολογίας στην οικονομία των φτωχότερων ή των εξ' ορισμού μειονεκτικών. Λαμπρά παραδείγματα η Βενετία, η Βαρκελώνη κ.α. Το αίτημα της αυτοδιάθεσης είχε πια εντελώς αντίθετο πρόσημο από το ιστορικό, απελευθερωτικό...
Αναλόγως και στο επίπεδο των κρατών, μεγάλων ή μικρότερων, φυτρώνουν πολιτικές αφηγήσεις επιστροφής οίκαδε, επανεθνικοποίησης, αναγκαστικά φοβικές και με επιδιώξεις περιχαρακωμένης άμυνας. Μιας προσπάθειας να ξαναμπεί το τζίνι της ελεύθερης κίνησης στο μπουκάλι, να προστατέψουμε το δικό μας έναντι του ξένου. Ένας ψευδής αντι-ιμπεριαλισμός, που φλυαρεί έτσι αλλά σε πρακτικό επίπεδο οραματίζεται την επιστροφή στο παρελθόν. Κι από 'κει την επαναδιαπραγμάτευση του παρόντος και του μέλλοντος.
Η αδυναμία του απελευθερωτικού κινήματος να χρωματίσει ουμανιστικά την οικουμενικότητα έγινε τροφή στην συντηρητική αναδίπλωση. (σ.σ. Ελπίζεται ο αντίλογος στον συλλογισμό να μην παρεξηγήσει αναζητώντας το κατά πόσον η... Χίλαρι πιστώνεται στο ... κίνημα και η ψήφος (μαζί και της Χρυσής Αυγής) στο πρόσφατο, ελληνικό δημοψήφισμα, στην συντηρητική αναδίπλωση...)!
Η νίκη του Τραμπ και το Brexit είναι φαινόμενα που περιγράφουν αυτή την ιστορική περίοδο και προδιαθέτουν για την ακολουθία άλλων ίδιων εδώ κι αλλού... Και το θέμα δεν είναι ποια η γνώμη του νέου Αμερικάνου προέδρου και ίσως της Τερέζας Μέι για το ...κυπριακό όσο από την αντίθετη όχθη η ανάγκη της αναβάπτισης της ουμανιστικής υπόθεσης στην κολυμπήθρα των σύγχρονων κοινωνικών διαιρέσεων. Η αξιοποίηση της πείρας από τον 20ο αιώνα όχι σαν συμπλεγματική υποκρισία. Ο διεθνισμός της εργασίας ως "προαιώνιο" βέλος στη φαρέτρα της απελευθέρωσης και η αναγνώριση κάθε διαφορετικότητας, μαζί και της εθνικής/θρησκευτικής, ως κληρονομιά σ' αυτή την υπόθεση κι όχι σαν κίνδυνο έναντι του όποιου πλεονεκτήματος μας έχει απομείνει απέναντι στους φτωχοδιάβολους των 3/5 του Πλανήτη... Τώρα η ιστορία είναι στο κάτω μέρος του κύματος... Αλλά δε θα μείνει εκεί, εσαεί!
