Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!

Είναι το τρίτο, τέτοιο κείμενο μέσα στις δυο τελευταίες εβδομάδες. Κάτι που δεν συνηθίζεται από την σύνταξη της εφημερίδας. Είναι όμως τόση η πίεση των πραγμάτων, που οι συνήθειες δέον όπως παραβιάζονται. Θέμα, η οικονομική κατάσταση χιλιάδων εργαζομένων στον επισιτισμό-τουρισμό και κατ' επέκταση οι αντοχές της τοπικής οικονομίας. Οι μέχρι στιγμής ρυθμίσεις είναι επιεικώς διστακτικές και λειψές ενώ και η σιγουριά που έδιναν οι αρχικές εξαγγελίες από ελληνικές και ευρωπαϊκές πηγές, χωλαίνουν στην εφαρμογή. Η γραφειοκρατία στην περίπτωση μας, δεν είναι άμοιρη ευθυνών, εγγενώς αλλά και σκοπίμως. Παράδειγμα, η καθυστέρηση της χορήγησης της αποζημίωσης της δεύτερης αναστολής, τόση που έμειναν οι δικαιούχοι χωρίς λεφτά δυο ολόκληρους μήνες! Αναλόγως τα υπεσχημένα για όσους δεν θα δουλέψουν αυτό το καλοκαίρι «ακούγονται» επισφαλή και λίγα. Έτσι που απειλείται η τοπική οικονομία με ντόμινο ανέχειας. Ούτε λόγος να γίνεται για «λίπος». Ένας τέτοιος υπαινιγμός, ειδικότερα όσον αφορά στους μισθωτούς, ακούγεται σαν βρισιά, όταν αυτών είναι κυρίως το εισόδημα που απομειώθηκε δραματικά την αμέσως προηγούμενη περίοδο.

Όλες οι διαπιστώσεις κατατείνουν στην ανάγκη να υποστηριχθεί το εισόδημα της μισθωτής εργασίας, δραστικά. Υιοθετώντας το αίτημα, όλοι οι άλλοι τοπικοί φορείς και θεσμοί εκτός του προφανούς, του συνδικαλισμού, δίνεται η διάσταση του πάνδημου ενδιαφέροντος, ενισχύονται οι δεσμοί της κοινωνίας έναντι του υφέρποντος κανιβαλισμού. Ακόμα και οι διεθνείς θιασώτες της σκληρής πολιτικής, στη φάση της σημερινής οικονομικής ύφεσης ελέω πανδημίας, δείχνουν μια διάθεση να χρηματοδοτήσουν «επιδοματικά» την οικονομία, φοβούμενοι το σφαγείο που προοιωνίζεται η αντίθετη πολιτική της «φυσικής επιλογής».
Δεν είναι τα ψηφίσματα, το ζητούμενο. «Λάφυρα» ίσως μιας κομματικής πεπατημένης, αλλά η ανάγκη να κάνουν δικό τους το ζήτημα όλοι οι κοινωνικοί φορείς και θεσμοί. Να ζητήσουν δεδομένα και προβλέψεις. Να το βάλουν στις συνεδριάσεις τους. Να υποκαταστήσουν τον συνήθη διάλογο με έναν γνήσιο, πολιτικό προβληματισμό, που σε τελική ανάλυση μπορεί και να ανανεώσει αυτήν την στέρφα πραγματικότητα στο όνομα της αποτροπής μιας απειλητικής ερχόμενης για τους περισσότερους. Προσοχή, για τους περισσότερους, όχι για όλους. Διότι πάντα θα καιροφυλακτούν οι διαχρονικοί «μαυραγορίτες» να λεηλατήσουν ό, τι απομείνει, και να το αποκαλέσουν νέα αναπτυξιακή αρχή!