Η αβάσταχτη ρηχότητα του «μείνε...»

Αναντίρρητο ιστορικό δεδομένο είναι ότι οι κοινωνίες που δοκιμάστηκαν από πανδημίες αυταρχικοποιούνται, βγαίνουν βαθιά και μακροχρόνια τραυματισμένες αναφορικά με τη δημοκρατικότητά τους. Η πανδημία της CoViD-19 πρόκειται να διαμορφώσει την πολιτική τουλάχιστον των επόμενων ετών ή ακόμη και να δημιουργήσει, ενδεχομένως, την αδιόρατη βάση των παραδοχών για τις επόμενες δεκαετίες. Είναι σημαντικό, προφανώς για κάθε κομματικό σχηματισμό, αλλά ακόμη και για κάθε συλλογικότητα, να αυτοενδοσκοπηθεί ως προς τη λήψη όχι απλώς πρακτικών αλλά ολοκληρωμένων θέσεων, ξεκινώντας από τις βασικές παραδοχές.

Οι θέσεις αυτές αναγκαστικά διασχίζουν κάθετα τις ευρωπαϊκές πολιτικές, τον τουρισμό ως το κύριο ελληνικό εξαγωγικό προϊόν, τις πολιτικές υγείας, φυσικά την μακροοικονομία και τη μικροοικονομία, αλλά ακόμη και την πολιτική φιλοσοφία, τη θρησκεία και πάνω απ’ όλα, τα ατομικά δικαιώματα. Εκτός από το κρίσιμο ζήτημα της επιβίωσής μας εντός λειτουργικής συλλογικότητας και όχι ιδιωτείας εν φρενοκομείω, τι παραλείφθηκε και τι πρέπει να ειπωθεί από τους πολίτες και τους εκιπροσώπους τους για την καραντίνα; Την ψηφιακή οικονομία; Το ποσοστό του ΑΕΠ που (επιλέγουμε να) ξοδεύουμε για την υγεία και ειδικά τη δημόσια; Την ιατρική διαλογή σε έκτακτες ή/και μη συνθήκες; Τις συγκρούσεις μεταξύ δημόσιου «καλού» (κυβερνητικά οριζόμενου) και ατομικών δικαιωμάτων (συνταγματικά εκπορευόμενων); Τον υποχρεωτικό εμβολιασμό; Τις ψεύτικες ειδήσεις; Το πλαστικό χρήμα; Τους πιθανούς ακόμη εφιαλτικότερους κινδύνους από τις fast-track εγκρίσεις ελλιπώς ελεγμένων φαρμάκων ή τεχνολογιών;
Αν η έκτακτη συνθήκη ήταν η δικαιολογία, παύει να υπάρχει όταν γίνεται μόνιμη κατάσταση. Ο δημόσιος διάλογος απλά δεν έχει καν ασχοληθεί με την ουσία των πραγμάτων, ασθμαίνοντας στα ρηχά. Ο φόβος και ο αιφνιδιασμός σκεπάζουν προς το παρόν τα ερωτήματα, αλλά κάθε καθαρή θέση σχετικά με την πανδημία θα ανταμειφθεί σε οποιαδήποτε μελλοντική εκλογική διαδικασία, ενώ η αφασία θα τιμωρηθεί. Δίνοντας τέλος στα σλόγκαν τύπου «μένουμε… (ό ,τι)», καθώς η χειραγώγηση έχει είτε κοντά, είτε τερατόμορφα ποδάρια, είναι επείγον, ο δημόσιος διάλογος να… αποσωληνωθεί!