Ο λεκές της πεταλούδας του Ερημίτη

Το κακό είναι ότι στο τέλος, δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πλέον από πού προέρχεται όλη αυτή η βρωμιά.

Η υπόθεση του Ερημίτη, είναι ένα πλέγμα εξισώσεων, παραγόντων, μεταβλητών, εκθετών, πολλαπλασιαστών. Προσομοιάζουν περισσότερο στη θεωρία του χάους και στην ποιητική του μεταφορά ως το «φαινόμενο της πεταλούδας»: αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, με την πάροδο του χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.

Κάπως έτσι, μετά από 8 χρόνια, τότε που η χώρα δεν είχε ούτε μαντήλι να κλάψει και πούλησε «μπιρ παρά» τα πολύτιμα υπάρχοντά της, η επένδυση του Ερημίτη κατέληξε πια μια απίθανη σπαζοκεφαλιά. Όλα τα στόματα μιλούν ακατάπαυστα, με επιχειρήματα ακλόνητα ή αίολα, πλέκοντας κατά το δοκούν, τα δικά τους σενάρια. Με πρωταγωνιστές τους συνήθεις διαπλεκόμενους, τους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς και τα Μ.Μ.Ε. Δυστυχώς όλα αληθοφανή υπό προϋποθέσεις.

Έτσι, τα λαδώματα πιτσιλούν εδώ κι εκεί αλλά από ποιους προς ποιον; Πανταχόθεν δυνητικά. Το προφανές θα ήταν από τον επενδυτή προς τους διαφωνούντες οικολόγους, δεν θα ανακαλύπταμε δα και την Αμερική. Αλλά και οι διαφωνούντες τυγχάνει να συμφωνούν με τους δισεκατομμυριούχους που έχουν ήδη ακίνητα στην περιοχή, αλλά έχουν προλάβει long ago να καταπατήσουν αιγιαλούς και δασικές περιοχές. Ποιοι είναι υπέρ της επένδυσης και ποιοι κατά, τα Μ.Μ.Ε. τι υποστηρίζουν; Τι είπε ο Δήμαρχος; Τι ο Υπουργός; Ποια είναι η αλήθεια, αυτή, εκείνη, ή η άλλη που διαδίδεται;  Όλα στο καζάνι του Δρυίδη.

Δηλητήριο ο μαγικός ζωμός, δηλητηριασμένη η κοινωνία. Εξάλλου για το βασικότερο, τις χρήσεις γης, μόνον οι ρομαντικοί μιλούν. Ίσως ο γρίφος να γινόταν απλούστερος, αν πηγαίναμε πίσω στα βασικά. Κατανοώντας ότι περιβάλλον και τουρισμός είναι αλληλένδετα. Ότι ο τουρίστας αγοράζει περιβάλλον και φυσική ομορφιά. Που σημαίνει ήπια τουριστική ανάπτυξη. Ήπια. Ο περιβόητος Αμαζόνιος, που έχει περάσει στην καθομιλουμένη ως συνώνυμο της άγριας, απαράμιλλου κάλλους φύσης, λογικά θα έχανε το brandname του, αν είχε βίλες, ξενοδοχεία και μαρίνες.

Με λίγα λόγια, ως εδώ. Εγκληματήσαμε, τους αφήσαμε και τους αφήνουμε ατιμώρητους, αλλά πότε θα μπει ένα τέλος; Και αφού οι κυβερνήσεις δίνουν μ'αυτόν τον τρόπο τον Ερημίτη, πόσοι άλλοι θα κάτσουν στη σειρά;