Η γεωπολιτική στρατηγική των «μικρών» παικτών

Και ξαφνικά ξυπνάς κι ανάβει ο καραγκιόζ μπερντές. Και εξίστασαι ειπείν σεαυτώ: «Μα πώς βρέθηκα εδώ;»* Κι εκεί που έμοιαζαν όλα ρυθμισμένα, ο πολυπαραγοντικός, καινούργιος κόσμος, ξεδίπλωσε ξανά τη χαοτική του βεντάλια. Πεδία του, το Ηνωμένο Βασίλειο, Ε.Ε., Brexit, Δυτικά Βαλκάνια, Ε.Ε., Συμφωνία των Πρεσπών, Ρωσία, Ουκρανία, Πατριαρχεία και Εκκλησίες, Τουρκία, ΗΠΑ, Συρία, Ισραήλ και Κίνα. Παλιοί και νέοι πρωταγωνιστές σε νέους ρόλους και πάντως με νέες προσδοκίες. Η Κέρκυρα του Μητροπολίτη Νεκτάριου, φωτεινή εξαίρεση για το Πατριαρχείο Μόσχας απέναντι στην Εκκλησία της Ελλάδας, που αναγνώρισε το Αυτοκέφαλο της Ουκρανικής Εκκλησίας, μετά τον Βαρθολομαίο Κωνσταντινουπόλεως. Κάτι που δεν προσιδιάζει στις επιδιώξεις της αγγλοσαξονικής κίνησης απέναντι στη Μόσχα, ακριβώς με την αντίθετη φορά για τις ρωσικές προσδοκίες στην πάντοτε κάθοδο των Σλάβων προς τις νότιες θάλασσες, εν προκειμένω στα Βαλκάνια (Δυτικά κι Ανατολικά). Ρελάνς στην προ τριακονταετίας υποχώρηση της Σοβιετικής Ένωσης. Ζαλίζεται ο συνηθισμένος νους από τις ανάλογες ιστορικές επικλήσεις, που μπορεί να περιλάβει ο αναλυτής στην τεκμηρίωση αυτής της κίνησης αλλά και της ακριβώς αντίθετης, στην πορεία των αιώνων, και τώρα. Στην εναγώνια προσπάθειά του να αποκωδικοποιήσει τις κινήσεις και να τις συνδέσει μεταξύ τους σε μια ανακαινισμένη ή αναπαλαιωμένη, εφόσον έτσι προτιμάτε, ιστορική σειρά των γεγονότων ώστε να γίνεται καταληπτή.

Στο πλαίσιο αυτών, ξανά παρούσες οι δυο Ελλάδες, η δυτικότροπη, με 'κείνη που περιμένει πάντοτε τη δικαίωση από τον Μόσκοβο είτε τον προσημαίνει πολιτικά είτε εκκλησιαστικά. Ποντάρει στο αντίστοιχο νούμερο αυτής της γυροσκοπικής παγκόσμιας ρουλέτας, προσδοκώντας να της κάτσει τουλάχιστον το χρώμα!
Η καλύτερη εκδοχή αυτού του τζόγου, είναι μέχρι ώρας εκείνη που αποπειράται την αλληλοαναίρεση των αντίθετων επιδιώξεων των «μεγάλων», υιοθετώντας, ο «μικρός», τον ρόλο του ισορροπιστή/διαχειριστή της υπόστασης του γεωπολιτικού και βαθιά ιστορικού σταυροδρομιού. Στάση που δεν πετυχαίνει πάντα. Έστειλε στον κομμουνιστικό παράδεισο, μαζί με τους κλασικούς και τους άλλους επαναστάτες, τον Φιντέλ αλλά στον τραγικό θάνατο τον Σλόμπο και στην απίστευτη περιπέτεια αυτού και του λαού του, τον Μακάριο. Η ίδια επιδίωξη με διαφορές στη διαχείριση του αναπάντεχου και απρόβλεπτου ιστορικού γυροσκοπίου. Δεν θα πλήξουμε ποτέ, εδώ που μας έριξε η τύχη!
* Ελεύθερη απόδοση του Δ. Σαββόπουλου στον στίχο του Ντέιβιντ Μπερν των Τόκιν Χεντς, Μια φορά σ' αυτή τη ζήση, Ξενοδοχείο (1997).