Για το χρώμα του γιλέκου

Σπάω συχνά το κεφάλι μου να γράψω μια ιδέα 26 λέξεων για να διαβαστεί ολόκληρη στο γνωστό μέσο χωρίς να πρέπει να πατηθεί το «Περισσότερα» (που σχεδόν κανείς δεν πατά), αλλά και αυτό θα είναι παρά πολύ. Διότι, αν θα είναι προφορικό το επιχείρημα, ο εγκέφαλος σου θα συγκρατήσει περίπου 9 λέξεις (κύριες, χωρίς τα άρθρα και τα συνδετικά) και μετά θα αρχίσει να το χάνει. Ο συνομιλητής σου θα απαντήσει στις τελευταίες 9 λέξεις σου και όχι σε όσα προείπες, το ίδιο κι εσύ.
Αν όμως δεν το δουλεύεις, ατροφεί. Αντί λοιπόν να κοιτάξω να αναπτύξω τον τρόπο να συνοψίζω τα επιχειρήματα μου σε φωτογραφίες και μουσικές, φαντάσου κατάθλιψη που θα την έχω για να κάθομαι τα βράδια να διαβάσω, για πρώτη φορά στη ζωή μου, το Φάουστ του Γκαίτε.
Ιδού όμως η επιφοίτηση! Η βασική πρόταση του Μεφιστοφελή στο Φάουστ είναι να γίνει ο πρώτος υπηρέτης του δεύτερου στην εδώ ζωή, που αξίζει πολύ περισσότερο, με το αντάλλαγμα να συμβεί το αντίστροφο στην άλλη.
Φυσικό μοιάζει στα μάτια μου τώρα το ότι οι νομπελίστες δεν έχουν αντιληφθεί πως η παγκόσμια λαχτάρα της -υπό τη νεοφιλελεύθερη έννοια- ανάπτυξης σε κάνει κατά φαουστικό τρόπο παντοτινό σκλάβο της ύφεσης. Τα κράτη έκαναν φαουστική συμφωνία με το νεοφιλελεύθερο σύστημα: δάνεια και δημιουργία χρέους για την ανάπτυξη, φόροι, ιδιωτικοποιήσεις και γαία πυρί μειχθήτω στην ύφεση.
Και τι γίνεται όμως τώρα που εξακολουθούμε να βρισκόμαστε στην εδώ ζωή; Ο βούρκος αυτού του καθολικού δίκιου όλων έναντι όλων δεν αφήνει και πολλά περιθώρια, ό, τι χρώμα γιλέκου και να προτιμάμε. Ή μένεις ακίνητος ή πατάς όπου βρεις για να βγεις...