Μνήμη Βικτόριας Μαρίνοβα
Ερευνούσε τη διαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων για κατασκευαστικά έργα, από την παραδουνάβια, βουλγάρικη, επαρχιακή πόλη Ρούσε, στα σύνορα με τη Ρουμανία. Ήταν 30 χρόνων, δημοσιογράφος. Τη δολοφόνησαν άγρια.
Είναι το τρίτο θύμα, δημοσιογράφος στην Ε.Ε. μέσα στη χρονιά. Η υπόθεση διεγείρει το συμπαθητικό, πυροδοτεί το συναίσθημα. Ωθεί σε υπερβολές. Ας προσπαθήσουμε να τις αποφύγουμε. Στο υπερεθνικό περιβάλλον των ευρωπαϊκών επενδύσεων διακινούνται πολλά λεφτά, συχνά με προφανείς όρους (σ.σ. επιεικώς) αναντιστοιχίας προς το προϋπολογιζόμενο αποτέλεσμα του έργου. Η Κέρκυρα είναι ένα από τα πεδία αναφοράς σε κάτι τέτοιο. Η Ευρώπη στο όνομα της πιο καινοτόμας επιδίωξης νέας υπερεθνικής οντότητας, χειραγώγησε τις κλασικές συνταγματικές ελευθερίες, κτίζοντας μια υπερτροφική και δαιδαλώδη γραφειοκρατία. Αυτή με την σειρά της έγινε μπούμεραν, όπλο στα χέρια των ελίτ, σπανίως δημοκρατική ανάδραση, που ήταν υποτεθείσθω και η αρχική επινόηση. Κι ενώ περίσσευε η ρητορική για το μαφιόζικο παρακράτος της ύστερης σοσιαλιστικής Ανατολής, δεν έλειψαν οι Δυτικοί χειραγωγοί και οι «διαχειριστές» με το «λευκό κολάρο». Δυο τύποι ανθρώπου, ο ένας αξύριστος, αδίστακτος, εγκληματικός κι ο άλλος κουστουμαρισμένος, αρωματισμένος, αδίστακτος και εγκληματικός. Σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις το επενδεδυτέο κεφάλαιο, εύκολα μετατρέπεται σε πολιτικό χρήμα. Άλλοτε εντός των επιτρεπομένων πλαισίων (σ.σ.
, συχνά όμως και εκτός αυτών.
Ο Τύπος με την σύγχρονη μορφή του, υπήρξε η σάλπιγγα του εθνικού ζητήματος για να μεταλλαχθεί ως αναγκαιότητα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας στο όχημα της λαϊκής νομιμοποίησης κάθε απόφασης, θεσμών και οργάνων, εντέλει της διοίκησης συνολικά. Έγινε η τέταρτη εξουσία, καταλύτης των άλλων τριών και της αναγκαίας ηθικά και λειτουργικά, διάκρισής τους. Το δημοκρατικώς παράνομο, το χειραγωγικό, το έκνομο αντιστρατεύεται με κάθε τρόπο αυτό το σχήμα, εκμεταλλεύεται τα κενά και τις ελλείψεις του. Κι όταν αυτό δεν φτάνει, δολοφονεί! Σκοτώνει μαζί με τη δημοσιογραφική έρευνα τις ανοχές και την ευελιξία της Δημοκρατίας. Η τραγωδία θα παραμείνει αέναη, μοιραία αλυσιτελής. Μόνον οι μάρτυρες αυτής της υπόθεσης περνάνε οριστικά στην αιώνια πλευρά του «καλού κ' αγαθού». Εκεί από προχθές και η τριαντάχρονη Βικτόρια, στην εικόνα της οποίας αφήνουμε νοερά ένα λουλούδι.
