Απ΄ την Unesco στο Υπερταμείο

Έτσι πάνω στο μήνα από το τέλος των Μνημονίων, μια ακόμα κίνηση ιδιωτικοποίησης κλίμακας, τόσο σε έκταση όσο και σε βάθος, εφόσον αφορά σε ιστορικά κτήρια και μνημεία, έρχεται να υπενθυμίσει τους όρους της μεταμνημονιακής επιτροπείας και κυρίως τη διάρκειά της στο μήκος του χρόνου. Στην περίπτωση της Κέρκυρας, η υπόθεση έχει και μια ακόμα πλευρά, αυτή που την αφορά ως μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Η υπαγωγή των κάστρων στο Υπερταμείο προς αξιοποίηση, σημαίνει την ακύρωση στην πράξη της Προγραμματικής και της Επιτροπής Παρακολούθησης, αυτής δηλ. της βασανισμένης και βασανιστικής εφαρμογής των υποχρεώσεων απέναντι στην Unesco. Πιθανότατα μόλις καταλαγιάσουν οι διαμαρτυρίες για την εκχώρηση των ιερών και των οσίων, της ίδιας της Ακρόπολης (σ.σ. που στην περίπτωση της Κέρκυρας είναι κυριολεκτική), θ' αρχίσει να εμφανίζεται, ίσως δειλά δειλά στην αρχή, το προϊόν του αναστοχασμού με τεκμήριο την εγκατάλειψη των πολιτιστικών θησαυρών και των μνημείων. Πόσες φωτιές άναψαν πέρσι στα Φρούρια και οδήγησαν την υπόθεση στην κωμικοτραγική όσο και απεγνωσμένη έρευνα για την ιδιοκτησία και την ευθύνη στη διαχείρισή τους; Για να καταλήξει εντέλει όλη αυτή η ιλαροτραγωδία φέτος, στο απροσπέλαστο του Νέου Φρουρίου για λόγους ασφαλείας και στις εργολαβίες, τις χρηματοδοτούμενες από την Περιφέρεια, για την αποψίλωση και τον καθαρισμό του. Πότε συνεδρίασε για τελευταία φορά, η Επιτροπή Παρακολούθησης της Συμφωνίας για την πόλη-μνημείο, στην οποία προεδρεύει ο δήμαρχος και με ποια ατζέντα; Για να μην αναφερθεί κανείς στον Φοίνικα, την Αντιβουνιώτισα, την Αγ. Αικατερίνη κα. Αντί της φροντίδας και της ανάδειξης τους απέμεινε το ΚΑΣ σε μια λειτουργία οπισθοφυλακών, να εξοργίζει συχνά με τον σχολαστικισμό του, σε μια υπόθεση διολισθαίνουσα στην ανυπαρξία, διαπαιδαγωγώντας και το πόπολο στο «δόγμα», ό, τι φάμε κι ό, τι πιούμε...

Και όλα αυτά συνηγορούν στο αναγκαίο της εκχώρησης; Όχι βέβαια, αφού η ιδιωτική εμπλοκή σέρνει την κουλτούρα και την συμπεριφορά της εύλογης προσδοκίας αποδόσεων, που κατά κανόνα ισοδυναμεί με τη λεηλασία των πόρων. Κατάσταση που διευκολύνεται από την έλλειψη ελέγχου λόγω της ενοχικής αβελτηρίας του Δημοσίου, που αρχικώς απέτυχε και στην συνέχεια παραιτήθηκε των υποχρεώσεων του έναντι της ιστορικής κληρονομιάς και τους δημοσίου πλούτου.