Μάτι λαίμαργο, ψυχή χαμένη!
Αναζητείται μια παραθαλάσσια έκταση, όπου η ακτογραμμή και ίσως το ανάγλυφο να περιορίζουν αντικειμενικά την πρόσβαση στο νερό. Έτσι ο κατά βάση πλούσιος
άνθρωπος αποκτάει μαζί με την ιδιοκτησία της γης και της βίλας και την αποκλειστική νομή της θάλασσας, αποθαρρύνοντας με κάθε τρόπο τον οποιονδήποτε ήθελε να κάνει εκεί μια βουτιά. Αποκτάει έτσι και την προσωπική του θάλασσα, παρά το γεγονός ότι στον νόμο προβλέπεται η χάραξη, κατασκευή και συντήρηση διόδων δουλείας προς την ακτή και το νερό! Η υπόθεση πήρε δραματικά χαρακτηριστικά στο Μάτι της Αττικής αλλά βεβαίως δεν αφορά αποκλειστικά και μόνον σ' εκείνη την περιοχή.
Είναι ο κανόνας σ' ολόκληρη την ελληνική παραθαλάσσια Επικράτεια, νησιωτική και μη. Υποχρεωτικά ανακαλούνται κερκυραϊκές μνήμες από την εποχή που ο δήμαρχος, Γ. Κούρκουλος ανέβαινε στην μπουλντόζα για να γκρεμίσει τη μάντρα της επίδικου τότε κυριότητας πλαζ του Μον Ρεπό και επώνυμου ξενοδοχείου στη μαγευτική χερσόνησο του Κανονιού! Έκτοτε οι ανάλογες μάχες εδώ και αλλού είναι πολλές, οι περισσότερες όμως χάθηκαν για το κοινόχρηστο και ελεύθερο της πρόσβασης σε κάθε παραλία και κάθε θάλασσα όσο ο παραλής που αγόρασε την παρακείμενη γη για να κτίσει τον κερκυραϊκό του Παράδεισο, σηκώνει μάντρες και συρματοπλέγματα εκεί που παίζαμε παιδιά!
Την ερμηνεία της κατάστασης αυτής ας αναζητήσει κάποιος, στην επιεική νομοθεσία (σ.σ. όταν δηλ. τα πρόστιμα ακόμα κι αν επιβληθούν γίνονται μέρος της επένδυσης του κροίσου), στον πλημμελή έλεγχο και την τήρηση των νόμων και βεβαίως στην κατ' ευφημισμόν ταχύτητα απονομής της Δικαιοσύνης. Όλα αυτά συνθέτουν το πλαίσιο της αδικίας, (και) στην προκείμενη περίπτωση, των πλουσίων εναντίον των φτωχών με επιδιωκόμενο την ιδιοποίηση κατά το δυνατόν περισσότερου χώρου επί Γης, που βεβαίως και αναλόγως αφαιρείται από την κοινόχρηστη πρόσβαση και χρήση.
Η ανάμιξη με τέτοιου είδους διαφορές απαιτεί κουλτούρα ακτιβισμού στα όρια του γραφικού για τον πολύ τον κόσμο, που ως συνήθως αισθάνεται ότι δεν τον αφορά το ζήτημα. Εκτός από 'κείνες τις περιπτώσεις που το θανατικό πλημμυρίζει τη ζωή μας και το τηλεοπτικό εκράν και όλοι μας ανακαλύπτουμε έτσι μονομιάς αυτό που συμβαίνει δίπλα μας από τότε που λιώσανε οι πάγοι! Και τότε σκίζουμε τα ρούχα μας από ιερή αγανάκτηση, μέχρι η επόμενη είδηση να σκεπάσει την οργή μας.
