Το ηθικό πλεονέκτημα

Η συζήτηση γίνεται παντού από τους ιδιωτικούς χώρους και τα καφενεία ως τις θεσμοθετημένες συνεδριάσεις, τις επίσημες συσκέψεις και τα κοινωνικά δίκτυα. Μια εύκολη εξήγηση είναι αυτή που αποδίδει την κατάσταση στην ικανότητα των τωρινών διοικούντων, κι ακόμα περισσότερο εξ ορισμού στις ιδεολογικές αφετηρίες και τις αναφορές τους. Πρόκειται για 'κείνη την αφήγηση που αντιμετωπίζει τους πολίτες σαν αμνήμονες λωτοφάγους ενώ οι φορείς της δύσκολα μπορούν να κρύψουν τον ρεβανσισμό που τους κινεί. Στην πραγματικότητα όμως δεν ερμηνεύει καν τα πράγματα, δεν συνιστά τη λύση του γρίφου. Αυτή σίγουρα περιλαμβάνει την κριτική στάση στα τωρινά δρώμενα, τις επιλογές και τις αδυναμίες, εδράζεται όμως σε μια αντικειμενική διαπίστωση. Η Κέρκυρα (σ.σ. και η Ελλάδα, θα πει άλλος) έχει μεγαλώσει! Όλα τα της τα μεγέθη είναι μεγαλύτερα, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις οι ποσοτικές διαφορές έγιναν ολοκαίνουργια ποιοτικά «στάτους». Μια τέτοια προσέγγιση αμέσως εκθέτει τους άριστους διαχειριστές της μανιέρας και πιο συγκεκριμένα την απόπειρα να αντιμετωπίσουν καινούργια και μεγαλύτερα προβλήματα με τις γνωστές παλιές μεθόδους στην πολιτική και τη διοίκηση. (Σ.σ. εκλογές με βάση το όνομα, την εικόνα και τη δημοφιλία αγνώστων λοιπών στοιχείων). Πάνω σ' αυτόν ακριβώς τον καμβά, παρωχημένες λειτουργίες των δημόσιων Υπηρεσιών, γραφειοκρατικές αγκυλώσεις και πολιτικές υστεροβουλίες εξωθούν τα πράγματα στο πυρ το εξώτερον. Κι επειδή ο ορθολογισμός της κάθε εποχής μεταφέρει στα σπλάχνα του και την ηθική της, τόσο ως κατάσταση όσο και ως προσδοκία και επιδίωξη, αυτό ακριβώς μπορεί να είναι το «γήπεδο» μιας ειλικρινούς και σκληρής (σ.σ. γιατί όχι;) ιδεολογικής αντιπαράθεσης για το πως διορθώνονται τα πράγματα. Μια τέτοια προσέγγιση με βαθιές κοινωνικές αναφορές χωρίς το αναμάσημα στερεοτύπων κενών περιεχομένου θα αποκαθιστούσε την εικόνα της Κέρκυρας στον χώρο αλλά και της πολιτικής. Είναι η προϋπόθεση για την αξιοποίηση τόσων δεδομένων, «όπλων» και εργαλείων, που αδρανούν επειδή η συγκρότηση των ανθρώπων των Αρχών είναι τέτοια που δεν τα βλέπουν κι αν τα δουν, τρομάζουν! Εκείνοι που ονειρεύονται την επανάληψη των πραγμάτων, απλώς με το αντίθετο πρόσημο, σ' αυτήν τη νατουραλιστική εκδοχή της εναλλαγής στην πολιτική ή άλλως του ώριμου φρούτου, θα παρατείνουν εντέλει τον χρόνο της παρακμής. Πόση αν(τ)οχή ακόμα;