Τα μαθηματικά της ελληνικής, πολιτικής ιστορίας
Οδεύουμε σε έναν ακόμα δικομματισμό. Σ΄ ολόκληρη την ελληνική ιστορία εμφανίζεται η ίδια συμπεριφορά, που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε μια καμπύλη στους άξονες των γεγονότων και του χρόνου.
Στις περιόδους των κρίσεων το πολιτικό σύστημα διασπάται, εμφανίζονται τότε πολλά κόμματα ενώ κατά κανόνα ενισχύεται και η ακροδεξιά. Με την αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία και την αντανάκλαση της στην κοινωνία, εμφανίζονται εκ νέου συσπειρώσεις, αναδιαμορφώνοντας τις δυο μεγάλες παρατάξεις που διχοτομούν την ελληνική, πολιτική σκηνή. Ακόμα και να μείνει κάτι έξω απ' αυτές, είτε δορυφοροποιείται είτε παραμένει αδιάφορο καθ' όσον δεν επηρεάζει τον συσχετισμό.
Σήμερα το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα πολύ μικρή, αν όχι καθόλου, σχέση έχει με τα σχήματα της ανανεωτικής Αριστεράς, με τη φιλοσοφία Αλαβάνου, ακόμα και με τη φυσιογνωμία που είχε πριν από τρία ακριβώς χρόνια!
Δεν είναι μόνον τα πρόσωπα, είναι οι πολιτικές και ο προσανατολισμός. Μπορεί να υπάρχουν χίλιες εξηγήσεις κι άλλες τόσες «δικαιολογίες» γι' αυτήν την στροφή. Δεν αμφισβητείται, όμως.
Κι από την άλλη πλευρά, οι χειρισμοί Μητσοτάκη, που προσπορίζεται ότι αφήνει το πολιτικό κόστος του Τσίπρα, στοχεύουν στο μανιπουλάρισμα της ακροδεξιάς, εθνικιστικής εκδοχής της. Σ' αυτό βοηθάνε οι ενσωματωμένες ακροδεξιές φωνές και η αντιδημοφιλία του εγκληματικού, ακροδεξιού ακτιβισμού, που λειτουργεί αντικειμενικά προβοκατόρικα.
Το ελληνικό, πολιτικό σύστημα λίγο έλειψε να αποσταθεροποιηθεί την περίοδο Φεβρουαρίου - Μαΐου 2012 όταν ο εξωκοινοβουλευτικός τραπεζίτης σφράγιζε με το 2ο Μνημόνιο την επιχείρηση εσωτερική υποτίμηση σε βάρος της εργασίας και υπέρ των δανειστών. Κι αφού άντεξε στην πρώτη εκλογική πίεση ήλθε η δεύτερη να αποδώσει την πιο ευρέως φάσματος κυβέρνηση Σαμαρά. Τότε ο Φώτης με την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στο σχήμα έδινε τον τόνο. Και τώρα αποπειράται να τον δώσει, συνεπικουρώντας στην επιχείρηση ιδιοποίησης από την άλλοτε ριζοσπαστική Αριστερά της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης».
Τόσο με την επίκληση της θεωρίας της εξάρτησης όσο και δια της αναζήτησης του ιστορικού ανάλογου, στη φάση του πολυσυλλεκτικού δικομματισμού δύσκολα παράγεται ριζοσπαστική θεωρία κι ακόμα δυσκολότερα εναλλακτική πολιτική. Τότε ακριβώς η επικαιρότητα κυριαρχείται από την ηθικολογία και την σκανδαλολογία. Μήπως σας θυμίζει κάτι;
