Εις ώτα μη ακουόντων
Η αλήθεια είναι πως οι Έλληνες ποτέ δεν τα πήγαιναν και τόσο καλά με τη διάκριση των εξουσιών.
Ίσως η αιτία αυτής της δημοκρατικής αδιακρισίας να κρύβεται στις πολιτικές διαδικασίες που επιβλήθηκαν τόσο της επανάστασης για την παλιγενεσία όσο και της αρχιτεκτονικής του νέου ελληνικού Κράτους, έτσι όπως τα γεγονότα τη διαμόρφωσαν και την επιβεβαίωσαν από τον 19ο αιώνα. Η μοναρχία ως η διοικητική επιτομή της εξάρτησης και οι πολώσεις υπέρ και κατά της μοναρχικής εξουσίας, συνέτειναν στην πελατειακή σχέση, καθιστώντας υποδεέστερη κάθε άλλη.
Σ' αυτό το τοπίο, όπου ιδίως μετά το 1870 η θρησκευτική αφήγηση ταυτίστηκε με την εθνική σε πλείστες όσες περιπτώσεις, τα διαφωτιστικά σπαράγματα της επανάστασης απέμειναν ως ύλη για τα επιστημονικά συνέδρια των επόμενων δεκαετιών. Η βαθιά πόλωση διαίρεσε έκτοτε τον ελληνικό σχηματισμό. Διαίρεση που στις κρίσεις γινόταν εύκολα (;) εμφύλια και αδελφοκτόνα με κάθε αφορμή και τεκμηρίωση. Σε πολλές περιπτώσεις το εμφύλιο πάθος ξεπερνούσε την αφορμή του...
Στα τωρινά και τα καθ' ημάς, αναρωτιέται κάποιος: Σκάνδαλο Κοσκωτά δεν υπήρξε; Χρηματιστηρίου; Παράδοσης Οτσαλάν; Βατοπεδίου;
Κινήθηκαν οι διαδικασίες. Συγκροτήθηκαν οι κοινοβουλευτικές Επιτροπές έρευνας. Σε δυο περιπτώσεις στήθηκαν ειδικά Δικαστήρια.
Μήπως θυμάται κανείς τους ενόχους; Την εκκαθάριση των υποθέσεων; Τι συνέβη και ποιος έφταιξε, δηλ.;
Ο πανδαμάτωρ συσχετισμός των πολιτικών δυνάμεων, κατέλιπε το πολιτικό δίδαγμα ότι κάθε υπόθεση ήταν μάλλον πολιτική σκευωρία των αντιπάλων και στην καλύτερη περίπτωση παρέπεμψε στην αγχόνη (σ.σ. με αναστολή εκτέλεσης ποινής) κάποιο εξιλαστήριο μικρότερης της γενεσιουργού, ισχύος.
Ακόμα και στις μέρες μας, που το πλήθος των δημοσιογραφικών ενδιαμέσων, και το αχανές πεδίο των κοινωνικών δικτύων, παραπέμπει στη δυνατότητα απόλυτης δημοσιότητας και έτσι διαφάνειας κάθε υπόθεσης σε επίρρωση της εντολής των Μοντεσκιέ, Βολταίρου κα. σκαπανέων της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, ο ελληνικός, πολιτικός αρχέτυπος απαλλοτριώνει τις τεχνικές δυνατότητες, υποδουλώνοντας ένθεν κακείθεν τους φορείς τους. Μετατρέποντας τους σε παπαγαλάκια, αναπαραγωγούς της his master voice, καταργώντας στην πράξη τη δημοκρατική πεμπτουσία της διάκρισης των εξουσιών. Τότε μετατρέπεται ο δημόσιος χώρος σε αρένα κι ο φαύλος κύκλος συνεχίζει απρόσκοπτα τη μακρά διαδρομή του στον χρόνο και τα γεγονότα!
