Δεν είναι ελληνική επιδίωξη η αναθεώρηση των Συνθηκών

Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα και υπό το κράτος των εθνογενέσων σ' ολόκληρη τη Γηραιά ήπειρο, με τη διάλυση των αυτοκρατοριών, στο ιδεολογικό πνεύμα του ρομαντικού εθνικισμού. Για να συνεννοηθούμε, κάθε τέτοια αφήγηση (σ.σ. και η ελληνική) είναι ένα σύνολο αποδεκτών παραδοχών, που εξυπηρετούν τη νέα εθνική υπόθεση, χωρίς να είναι υποχρεωτικά επιστημονικά, ιστορικά τεκμηριωμένες. Όμως μ' αυτές γαλουχήθηκαν οι Νεοέλληνες. Αλλά βεβαίως δεν ζούμε στα 1870 ούτε οι συνθήκες είναι έστω οι ίδιες.

Με την υποχώρηση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας,ελληνικά, βουλγάρικα και σερβικά «αντάρτικα» σχήματα αγωνίστηκαν στα μακεδονικά εδάφη, υπηρετώντας το καθένα τη δική του μεγάλη ιδέα, με διαφορετική τεκμηρίωση και τον ίδιο στόχο. Αυτό το «άτυπο» αιματοκύλισμα έδωσε τη θέση του στο casus belli των δυο διαδοχικών βαλκανικών και του α΄παγκοσμίου πολέμου. Τα αποτελέσματα αυτών των πολεμικών αναμετρήσεων, κατά τη δεύτερη 10ετία του 20ου αιώνα, καταγράφτηκαν στις Συνθήκες, στις οποίες μεταξύ των άλλων περιγράφονται και οι οριογραμμές ανάμεσα στους πρώην εμπόλεμους, τέμνοντας και τον μακεδονικό χώρο. Όλα αυτά πολύ μετά τις αντιοθωμανικές εξεγέρσεις και τις αφηγήσεις που τις ενέπνευσαν, τα σχήματα που γέννησαν, τις προσδοκίες που είχαν για κάθε μια εθνοτική ομάδα τότε.
Το να προσεγγίζει κανείς σήμερα, το μακεδονικό, με όρους Παύλου Μελά ή VMRO, παρά το γεγονός ότι μια τέτοια ρητορική εδράζεται στην άλλοτε κυρίαρχη αφήγηση των Ελλήνων, είναι σα ν' αμφισβητεί τις Συνθήκες που όρισαν την κάθε Επικράτεια στην περιοχή. Κάτι δηλ. σαν αυτό που διατυμπανίζει ως δήθεν επίδικο των ημερών ο Ρ. Τ. Ερντογάν, με τη Συνθήκη της Λωζάνης, και πέσαμε να τονε φάμε...