Πάναμα, από καπέλο τώρα και σε φύλλο συκής

Η υπόθεση αυτή μοιάζει λίγο με το ντόπιν και τον αντίστοιχο έλεγχο αντιντόπιν, για τον οποίον όλοι παραδέχονται ότι τεχνικά και νομικά πάντοτε έπεται των ανακαλύψεων και των σκευασμάτων απαγορευμένων ουσιών. Έτσι και στην περίπτωση της φορολογίας και των τεχνικών απόκρυψης, οι δεύτερες υπερτερούν της υποχρέωσης δήλωσης, καταβολής. Κι έρχεται η πανδαμάτειρα δημοσιότητα να αποπειραθεί να βουλώσει τη θεσμική, λειτουργική τρύπα της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας, αποκαλύπτοντας ποιος είναι εκείνος που πήρε το γλυκό από το ράφι.

Για την ιστορία, αυτή η υπόθεση με τον φόρο εισοδήματος, που συνέβαλε στην παγκόσμια καταγραφή του παραγόμενου πλούτου και της συγκεντρωμένης ισχύος, έχει μόλις έναν αιώνα ζωής. Καθιερώθηκε σταδιακά, αρχής γενομένης από τις πιο αναπτυγμένες χώρες, μετά τον α΄παγκόσμιο πόλεμο. Κι όπως αποφαίνεται στο Κεφάλαιό του ο Γάλλος οικονομολόγος, Τομά Πικετί, έδωσε έτσι για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, στην παγκόσμια Κοινότητα τη δυνατότητα να καταγράφει, να σταθμίζει και να αποτιμά την συγκέντρωση του πλούτου, κάτι που ήταν αδύνατον κατά τον 19ο αιώνα όταν και οι σχετικές διαπιστώσεις ήταν ή διαισθητικές ή προερχόμενες από την συγκέντρωση π.χ. γαιών κα. περιουσιακών στοιχείων και πάντως όχι σ' ολόκληρο τον γνωστό τότε κόσμο.

Κατά τον Πικετί μάλιστα, αυτή η «ανακάλυψη» συνέτεινε ώστε να επικεντρωθεί το αίτημα της κοινωνικής δικαιοσύνης στην κατανομή/διανομή παρά στην ριζοσπαστική τομή του συστήματος. Η συζήτηση αυτή άλλωστε έρχεται και επανέρχεται στα πεδία της φιλοσοφίας και της πολιτικής, όσο ακόμα, σε πείσμα της παρατηρικότητας ορισμένων κυβερνητικών αξιωματούχων από την εποχή της Μαρίας Αντουανέτας, υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε...
Η επισήμανση γίνεται όχι για να μηρυκάσει συλλογισμούς και επιχειρήματα, που έχουν ήδη καταναλωθεί αλλά για να υπογραμμίσει ότι και η δημοσιότητα ακόμα που αναγορεύτηκε σε πεδίο της 4ης εξουσίας ώστε να ελέγχονται από τον «... πατριωτισμό» των πολιτών οι άλλες τρεις, δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις προϋποθέσεις ισονομίας και δικαιοσύνης, που εξακολουθούν να συνιστούν επαναστατικές αιτίες και αφορμές 100 χρόνια μετά...