Ω ξειν αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις...

Ούτε την κληρονομιά του εμβληματικού αρχαιολόγου Άγγελου Χωρέμη, τίμησαν οι Αρχές. Άφησε ευχή και κατάρα να μείνει με μηδενικό συντελεστή το βιομηχανικό γήπεδο, να μην μετατραπεί δηλ. ποτέ σε οικόπεδο ώστε η αξία του να παραμείνει χαμηλή για να το απαλλοτριώσει το ελληνικό Δημόσιο, να χρηματοδοτήσει την αρχαιολογική σκαπάνη να ψάξει το λιμάνι του Αλκινόου και να συμπληρώσει τα ευρήματα και τους χώρους της αρχαίας κλασικής Κέρκυρας, της Παλαιόπολης! Μπορεί να φαντασθεί κανείς την αξία του χώρου εφόσον συνέβαιναν αυτά, προστιθέμενη στην επισκέψιμη Κέρκυρα, την συμβολή τους στη διαπαιδαγώγηση των Κερκυραίων και στον πολιτισμό τους;

 

Αντ' αυτών όμως απέφυγαν το πρόδηλο, αλλοιθώρισαν προς την οικιστική ανάπτυξη και την επιδίωξη των ύστερων ιδιοκτητών, κολακεύοντας τους με συντελεστές δόμησης, ύβρεις στον τάφο του Χωρέμη, ασύστολα και ανιστόρητα.

Κι αργότερα ήλθε το αίτημα για την συμπερίληψη της ιστορικής πόλης στον κατάλογο των παγκόσμιων μνημείων, έτσι που ο χώρος του Δεσύλλα συμπεριελήφθη στην ευρεία ζώνη προστασίας του άλλου, του μεγαλύτερου μνημείου, εξισορροπώντας, αν επιτρέπεται, και τις ιστορικές αναφορές ώστε να αποκαθίσταται η αφήγηση από τους αρχαιοελληνικούς, κλασικούς χρόνους στις βενετσιάνικες οχυρώσεις, απογειώνοντας το μεγαλείο της Κέρκυρας ως σταυροδρόμι ιδεών και πολιτισμών.

 

Αλίμονο όμως, η κρατική, και τοπικοδιοικητική αβελτηρία επέτρεψαν νέα οικιστικά οράματα κεφαλαιοτραπεζικού συμπλέγματος και νέες περιπέτειες στα χαρτιά πάντα. Διότι στην πραγματικότητα η Πολιτεία εγκατέλειψε τον χώρο στου Δεσύλλα. Έσβησε τη φωτιά στο καμίνι του Αλκίνοου παράτησε το τεκμήριο του λίκνου της πρώιμης εδώ εργατικής τάξης, βορά στην προχειρότητα και τη μυωπική, αναπτυξιακή φλυαρία. Η ανασκαφή, νερόλακος με φίδια και καρλάκους, και το εργοστάσιο, νεκροκεφαλή με άδειες, ξέπνοες κόγχες για παράθυρα... Συγχαρητήρια!