Αυτή η μάχη είναι αλίμονο, άνιση!
Editorial
30 Μαρτίου 2016
/ 15:03
Είναι αλήθεια ότι η συμπερίληψη της Κέρκυρας στον τιμητικό κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco έγινε ύστερα από αίτηση της και αφού κρίθηκαν οι "υποσχέσεις" για τη φροντίδα που όφειλε στο μνημείο, επαρκείς. Δηλ. ότι "εμείς" θα βρίσκαμε τους τρόπους και τους πόρους για να φροντίσουμε τον τόπο μας-μνημείο! Έκτοτε παρήλθε πολύς καιρός, του χρόνου θα συμπληρωθεί μια δεκαετία ήδη, από ΄κείνο το ταξίδι των εκπροσώπων των φορέων στη Ν. Ζηλανδία. "Φάγαμε" πολύ χρόνο με το διαδικαστικό, εάν δηλ. έπρεπε να συσταθεί Γραφείο του Μνημείου ή όχι (σ.σ. άγνωστο γιατί εφόσον υπήρχε το Γραφείο παλιάς πόλης του Δήμου αλλά τέλος πάντων).
Μετά καταλήξαμε στο προφανές μιας προγραμματικής σχέσης ανάμεσα στην πόλη και το υπουργείο Πολιτισμού, όπου ο καθείς αναλάμβανε ότι του αναλογούσε στον τομέα της ευθύνης και της διοικητικής του αρμοδιότητας.
Στο μεταξύ η αναγόρευση της πόλης σε μνημείο και μάλιστα παγκόσμιας κληρονομιάς ενέπλεξε υποχρεωτικά το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) σε κάθε δράση και έργο στα όρια της πόλης. Ένα πανελλαδικό Όργανο είναι εξ' ορισμού δυσκίνητο και η μόνη πιθανότητα να γίνει το υποχρεωτικό αυτό σχήμα εποπτείας ταχύτερο και αποτελεσματικότερο θα ήταν η καλύτερη δυνατή στελέχωση των εδώ αρχαιολογικών Υπηρεσιών.
Αλίμονο όμως έγινε ακριβώς το αντίθετο. Στη δίνη της κρίσης και αυτή η Υπηρεσία έμεινε στεγνή. Κι οι άνθρωποι που δουλεύουν σ' αυτήν μαρτυράνε καθημερινά ώστε να διεκπεραιώσουν τον όγκο της δουλειάς για τις εγκρίσεις, άδειες, μελέτες, έργα και μάλιστα υπό την αυστηρότητα που η ιδιοσυστασία του ιστορικού κέντρου της πόλης επιβάλλει.
Την ίδια ώρα είναι πλήθος οι αρχαιολόγοι και οι άλλοι επιστήμονες συναφών ειδικοτήτων, που μαραζώνουν στην ανεργία, στερώντας έτσι την υπόθεση από την αρωγή τους και την οικονομία του ξεχωριστού αυτού πολιτισμικού σημείου από τις υπηρεσίες τους. Μήπως είναι προφανές το τι θάπρεπε να γίνει;
