Ιταλιάνο βέρο

Η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο πράγμα να αγριέψεις μπροστά σε μια νόστιμη κοπέλα. Η αμηχανία δεν είναι πάντα κακό· αποκαλύπτει ίσως μια γείωση απέναντι στο φανφαρόνικο τελετουργικό, με τους πολλούς αστυνομικούς, τους under cover της Ασφάλειας, τους αποκλεισμένους δρόμους και τους κουμπωμένους ντόπιους, που αναδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία την πιο επίσημη, μπάσα φωνή τους — ἔνεκα το κύρος. Υπερβολές.

Άλλωστε, η κόντρα κατάσταση, εδώ στην Κέρκυρά-μας, φαίνεται και από το χάσμα που χωρίζει την απόδοση της τουριστικής οικονομίας από την κατάντια των δημοσίων υποδομών — ακόμα κι εκείνων που αθροίζονται στην τουριστική «βιομηχανία».

Πόσο μάλλον των άλλων, των κοινωνικών... Εκεί, κοντέινερ, ελλείψεις και μεταφορά του βάρους στις πλάτες των Δήμων, αφού πρώτα έχεις φροντίσει να τους οδηγήσεις στην «εντατική», ανήμπορους, στερώντας τους πόρους — κι έτσι στελέχη, δομές, μεθόδους και συστήματα.

Δεν γίναμε σοφότεροι ούτε από την περιοδεία της υπουργού Παιδείας, ούτε από εκείνη του άλλοτε υπουργού Πολιτισμού & Αθλητισμού του ΠΑΣΟΚ.

Διαπιστώσεις και επισημοποίηση των διαπιστώσεων, και πάλι.

Και φωτογραφίες — πολλές φωτογραφίες —, βίντεο, δηλώσεις, χειραψίες. Να νιώσουμε λίγο πιο σπουδαίοι, βρε αδελφέ.

Και μέσα σε όλα αυτά, αποφάσισε κι ο Τσίπρας να ξανασχοληθεί με την πολιτική. Κουράστηκε στα ορεινά έδρανα. Δεν πιστεύει σε κινήσεις «από τα πάνω» και γι’ αυτό προχωρεί, βήμα βήμα, σε τέτοιες κινήσεις!

Εκτός κι αν το «από τα κάτω» αποδεικνύεται με την αναφορά σε όσους αγωνίζονται, με τη δέουσα γενικότητα πάντα.

Πώς η τωρινή Γαλλία έγινε Ιταλία των ’70, ούτε που το κατάλαβε.

Οι κυβερνήσεις πέφτουν η μία μετά την άλλη, εφόσον η δεδηλωμένη αδυνατεί να προκύψει σε μια τόσο διχασμένη, πολυεθνική κοινωνία — γεγονός που αντανακλάται και στο εποικοδόμημά της.

Κι έτσι βαδίζει ολοταχώς από «Ιταλία του ’70» σε Ιταλία του 2025!

Εκτός εάν...

Η συνέχεια επί της οθόνης — και στο πεζοδρόμιο!