Στον επόμενο τόνο η ώρα θα είναι...
Πως «κατορθώσαμε» να δουλεύουμε μέρα-νύχτα, ολοένα και περισσότερο, υποκύπτοντας —εκόντες άκοντες— στην ανάγκη;
Ο χρόνος είναι η ουσιαστικότερη διάσταση που χωρίζει την εργασία από το κεφάλαιο. Κάθε νομοθετούμενη αύξηση του χρόνου εργασίας συνεπάγεται ευθέως, και αναλόγως με την έντασή της, τη λεηλασία της εργασίας. Πέρα όμως από τις αναλύσεις περί πολιτικής οικονομίας, αξίας και διατροφικής υπεραξίας για το κεφάλαιο, το ζήτημα παραμένει απλό: ο χρόνος δεν είναι άπειρος· όσος αποδίδεται στην εργασία, τόσος αφαιρείται από την υπόλοιπη ανθρώπινη δραστηριότητα.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ακόμα και εμπειρικά, πως «κατορθώσαμε» να δουλεύουμε μέρα-νύχτα, ολοένα και περισσότερο, υποκύπτοντας —εκόντες άκοντες— στην ανάγκη. Όσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε στον καταμερισμό της εργασίας και στην κοινωνική κανονικότητα, τόσο πιο ασφυκτικές γίνονται οι συνθήκες.
Με αυτά ως δεδομένα, δεν προκαλεί έκπληξη η αντίσταση των νέων ανθρώπων να ενταχθούν σε αυτήν την κανονικότητα. Ένας πραγματικός τοκετός, με όλες του τις οδύνες.
Στις μέρες μας έχει επανειλημμένα απασχολήσει τη στήλη της Σύνταξης η συμπεριφορά του πλατφορμικού καπιταλισμού, όπου η λεηλατούμενη υπεραξία της εργασίας διογκώνεται αναλόγως με το (συμπιεσμένο) μέγεθος της αποθηκευμένης εργασίας σε προγράμματα και μηχανές.
Το ζήτημα δεν είναι μόνον στην επικαρπία της αξίας της εργασίας, αλλά η απόλυτη αλλοτρίωση του καθενός μέσα σε μια κοινωνική σχέση, όπου η ανάγκη του κεφαλαίου υπερισχύει έναντι όλων.
Γι’ αυτούς ακριβώς τους λόγους, και επειδή η υπόθεση αγγίζει τα «άγια των αγίων» της ανθρώπινης ύπαρξης στον πλανήτη, η αντίθεση δεν μπορεί να είναι μόνο συνδικαλιστική· πρέπει να είναι ολιστικά και ολοκληρωμένα πολιτική.
Αναζητείται το υπόδειγμα ζωής ως πρόταγμα, αλλά και η αποτροπή της αρνητικής εμπειρίας της απώλειας. Σήμερα, που η δημόσια συζήτηση —άγνωστο γιατί— περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από τις εθνικές επιδιώξεις και τις αντιδράσεις σ’ αυτές, η επαναφορά του ζητήματος με το κεφάλι ψηλά και τα πόδια στη γη μπορεί να αποκαταστήσει ξανά το ιδεώδες της ανθρώπινης απελευθέρωσης — το ίδιο που τόσο χαιρέκακα οι ενσωματωμένοι έσπευσαν να παραπέμψουν στο παρελθόν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
