No pasaran

Η προσφυγή του Δήμου εναντίον της επιχείρησης που αποπειράται να αποτρέψει την ελεύθερη πρόσβαση στην ακτή είναι καλό παράδειγμα. Αυτό ακριβώς είναι η αυτοδιοίκηση. Η προστασία των δικαιωμάτων του δημότη και του δημόσιου χώρου. Αυτός προφανώς δεν αποδίδει πρόσοδο όταν η διαχείριση του δεν αποτιμάται με την αγοραία του αξία. Η εύλογη πίεση που ασκείται από επιχειρηματίες που διαβλέπουν στη διαχείριση του δημόσιου χώρου επαγγελματικές ευκαιρίες και προσδοκίες, αντιμετωπίζεται με την σταθερή υπεράσπιση των κανόνων και τη θέσπιση ισχυρότερων όπου χρειάζεται.

Μόνον που όλα αυτά εξαντλούνται στις προθέσεις όταν υστερεί η εφαρμογή των κανόνων και γραφειοκρατικοποιούνται οι συλλογικότητες και κατ' επέκταση τα κινήματα. Τότε κατά κανόνα οι υποθέσεις μετατίθενται στο πεδίο της εντυπωσιοθηρίας. Αξιοποιούνται δηλ. τελείως αλλιώς απ' όσα υπόσχονταν οι αρχικές κινήσεις.

Σε κάθε περίπτωση ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του δημόσιου χώρου, της ελευθερίας κίνησης και πρόσβασης είναι ο ίδιος ο χρήστης. Για χίλιους λόγους και έναν ακόμα. Διότι επιμένει μέχρι τέλους εφόσον δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Λες και έχει κάποια άλλη επιλογή από την απελευθέρωσή του, ο άνθρωπος όταν του κλείνεις την ανάσα.

Απόπειρα πνιγμού για την κοινωνία είναι ο στραγγαλισμός του δημοσίου χώρου.

Κι επειδή οι αποδόσεις των τουριστικών μονάδων μια χαρά πηγαίνουν, η συστημική απληστία που μπορεί να εμφανίζεται, μόνον με την σθεναρή αντίθεση των ντόπιων μπορεί να ανασταλεί και να λογικευτεί. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες.

Ο Δήμος έχει την υποχρέωση να κινηθεί σ' αυτήν τη γραμμή, που τηρεί και στην υπόθεση της Δασιάς. Σ' ολόκληρη την πόλη, σε κάθε στενό και πλατεία της, στα χωριά, στα άλση και τα δάση. Παντού. Ποτέ δεν θα είναι αργά για να διασκεδάσει αστοχίες που στο τέλος, τέλος μπορεί να είναι και ανθρώπινες βρε αδελφέ!