Θα πέσει φωτιά να μας κάψει!

Να εκδηλώνονται εφαρμοστέες, πολιτικές πρωτοβουλίες για την αποκατάσταση της δημόσιας υποδομής αλλά και χρηματοδότησης των κοινωνικών υποδομών, στο μέτρο της ιλιγγιώδους αύξησης του τζίρου, που κάνει η Κέρκυρα και τα νησιά, και που καλό είναι να μην αμφισβητείται σε επίδειξη δήθεν αντιπολιτευτικής άρνησης της αλήθειας.

Το ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε καν προτείνεται, είναι κακό σημάδι για την ποιότητα της Αριστεράς και την σχέση της με την ιστορική της μήτρα. Και η απόδραση βεβαίως του πολιτικού λόγου σε εσχατολογικές αναφορές της πολιτικής στρατηγικής, εκλαμβάνεται απλώς ως πομπώδης μεν επίδειξη αμηχανίας δε. Ο περιορισμός των αιτημάτων σε αμυντικές θέσεις, διατυπωμένες με δραματικό τρόπο, δεν σώζει ούτε τα προσχήματα.

Περισσότερο όμως ενοχλεί η αυτονόμηση στελεχών και αξιωματούχων, που παγιδεύονται στην εικόνα τους και προσωποποιούν τις επιδιώξεις με τρόπο που «δικαιολογούνται» μόνον από ακατάρτιστους, απείθαρχους και κακομαθημένους, εμπλεκόμενους σε ναυάγιο! Διότι και η εγκατάλειψη πλοίου ακόμα, χρειάζεται συμπεριφορές περίσσιας αλληλεγγύης και παλικαριάς, συνέπειας και αλτρουισμού.

Ο γρίφος που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι των Κερκυραίων, είναι από τους δύσκολους, παρά την περίοδο των παχέων αγελάδων που διανύει ο κερκυραϊκός τουρισμός, διότι ο κίνδυνος της λεηλασίας και της περαιτέρω κακοποίησης στο όνομα της ανάπτυξης και της εντατικής εκμετάλλευσης είναι υπαρκτός. Δεν είναι λαϊκιστικός αφορισμός. Αν σε κάτι συμφωνούμε όλοι αυτό το καλοκαίρι, είναι ότι η ένταση και τα μεγέθη της υψηλής περιόδου μας ξεπερνούν ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η κερκυραϊκή, οικονομική μηχανή προσομοιάζει του κινητήρα που έχει ξεπεράσει τον κρίσιμο αριθμό στροφών κι έτσι δαπανάει πολύ περισσότερα καύσιμα για το παραγώμενο έργο που τους αναλογεί.