Στα κάτεργα κατάδικος γιατί είν΄ ο κόσμος άδικος

Επειδή κάνουν κακό. Τούτου δοθέντος, αναπτύσσονται οι σχετικές θεωρίες για «σκληρά» και «μαλακά», εθιστικά και μη. Η αντιπαράθεση επεκτείνεται στις επιπτώσεις στην τρέχουσα πολιτική, στην επίθεση ενάντια στη νεολαία. Και αντιθέτως, στις προσωπικές ελευθερίες και τα δικαιώματα, το παράδειγμα της Ολλανδίας κλπ.

Το θέμα δεν φεύγει ποτέ από την επικαιρότητα (σ.σ. πως να φύγει άλλωστε, με τόση ισχύ που συνεπάγεται η διαχείριση της σύγχρονης, οικουμενικής «ποτοαπαγόρευσης»;) όμως στην Κέρκυρα επανέρχεται περιοδικώς με την άπαξ ετησίως σύλληψη γνωστού Κερκυραίου καλλιεργητή κάναβης. Ο ίδιος επικαλείται τεκμηριωμένους λόγους θεραπευτικής αγωγής για την καλλιέργεια και χρήση, η Αστυνομία παραπέμπει στην υποχρέωση της, την απορρέουσα από την ισχύουσα νομοθεσία, να τον συλλαμβάνει ενώ η Δικαιοσύνη αποφαίνεται αλλά η όποια ποινή δεν εκτελείται τελικώς λόγω των αποδεδειγμένων ζητημάτων υγείας του κατάδικου.

Απ' αυτό το σημείο ξεκινάει ένας ακόμα γύρος δημοσίου λόγου, όπου αντιπαρατίθενται όλες οι γνωστές προσεγγίσεις στο ζήτημα. Η «στεγνή» και η «υποκατάστατη», η φιλελεύθερη και η απαγορευτική, σκληρή και μαλακή κοκ.
Αξίζει η υπενθύμιση ότι η απαγορευτική νομοθεσία πρωτοεμφανίστηκε ως πολιτειακή νομοθεσία στις ΗΠΑ, κυριολεκτικά για την επίλυση ταξικών διαφορών και προβλημάτων, αρχικώς (1870) ενοχοποιώντας τους Κινέζους εργάτες για την γνωστή συνήθειά τους να πίνουν όπιο και με σκοπό να εκδιωχθούν από την Καλιφόρνια, εφόσον μάλιστα τα έργα κατασκευής του σιδηροδρομικού δικτύου στα οποία είχαν «επιτρατευθεί», ολοκληρώθηκαν, κι έτσι αυτοί περίσσευαν. Και αργότερα (1910) στον αμερικάνικο Νότο, στοχοποιώντας την αντοχή ακόμα και σε σφαίρα συγκεκριμένου διαμετρήματος, των μαύρων εργατών, που προηγουμένως είχαν ποτίσει με κοκαΐνη, αυξάνοντας και την απόδοσή τους στα μπαμπακοχώραφα. Στην Ευρώπη, η απαγορευτική νομοθεσία επιβλήθηκε έξωθεν (σ.σ. από τις ΗΠΑ) και περιλήφθηκε στην Συνθήκη των Βερσαλιών! Έκτοτε η απαγορευτική νομοθεσία έγινε ο διακόπτης στα χέρια των ισχυρών του μάταιου κόσμου τούτου, που ανοιγοκλείνει, παράγοντας αφειδώς χρηματοδότηση σε καθεστώτα και στρατούς, διαμορφώνοντας και καταστρέφοντας κατά το δοκούν τους συσχετισμούς ισχύος εδώ κι εκεί!

Πριν αρχίσουν όλα αυτά, ουσίες και εργαστηριακά υποκατάστατα είχαν αποκλειστικά φαρμακευτικό προσανατολισμό. Τώρα η αναμέτρηση ισχύος έχει κυριολεκτικά θάψει την όποια παλιά αντίληψη της Οικουμένης για το θέμα. Τόσο που δεν έχει νόημα να την επικαλείται κανείς αφού μοιάζει με τον υποκριτή οικολόγο, κατά τα λοιπά χρήστη του σύγχρονου πολιτισμού, που σβήνει όμως τα φώτα για μια ώρα ετησίως ώστε να περιορίσει την σπατάλη ενέργειας...

Όσο για την κερκυραϊκή αφορμή του σημειώματος, ίσως θα ήταν προτιμότερο να προκαλούσε επιτέλους την ιατρική εμπλοκή σ' αυτήν και την κάθε άλλη περίπτωση, με μεγαλύτερη βαρύτητα απ' όση σήμερα προβλέπεται στον ποινικό νόμο. Το ιδεολογικό είναι έτσι κι αλλιώς, άλλο θέμα!