Μια ιστορία θα σας πω

Πρώτα ήταν ο Λούμπος, ο Δεσύλλας, μετά ο Μάμαλος, ο Μωραΐτης και τώρα περιμένουν τον Γιώργο τον Ραιδεστινό και τον Νίκο τον Αναστασόπουλο. Πρόκειται για τους δημοτικούς αξιωματούχους, κατά περιόδους, που θα έφερναν μαζί τους το σχέδιο ώστε να μπει μια τάξη στο άλσος. Στο μεταξύ τελείωσε η Εγνατία, η Αττική οδός, το αεροδρόμιο στα Σπάτα, η γέφυρα του Ρίου, εδώ ... εξακολουθεί μονότονα το παροιμιώδες, παρακαλώ περιμένετε στο ακουστικό σας!

Η κακοποίηση του χώρου από τη Γαρίτσα ίσαμε το Κανόνι και τον γιαλό στον Ανεμόμυλο, ξεκίνησε επί δικτατορίας όταν αποφασίστηκε (;) ο εποικισμός της χερσονήσου κι έτσι χτίσθηκαν εκεί σπίτια για περίπου 10 χιλ. ενώ στην πόντα ξεφύτρωσαν τα μπετά της θηριώδους, τουριστικής ανάπτυξης, που έμελλε ν' αλλάξει φυσιογνωμία σ' ολάκερο το νησί. Δίχως πρόνοια και σχέδιο, η αλματώδης αύξηση της αξίας της γης, παραγκώνισε όποιον και ό, τι και να ψέλλιζε αντίθετα με το main stream.

Κάπου εκεί στο μέσον της διαδρομής, ο αέρας που έμπαινε από το σπασμένο του το τζάμι, σκόρπισε από το βαρύ γραφείο του Κωνσταντίνου στα θερινά ανάκτορα του Μον Ρεπό, την παρατημένη επιστολή παραίτησης του Γ. Παπανδρέου. Κάτι που μπορεί και να μην έγινε αμέσως, ευρέως γνωστό αφού η μάντρα που περιβάλλει το κτήμα κρατούσε μέσα της όλα τα μυστικά. Από παλαιά γινόταν αυτό, τότε που Κάιζερ και Δέρπφλεδ εξαντλούνταν στον αρχαιολογικό τους ανταγωνισμό, σεργανίζοντας, αυτοί μόνον και η ακολουθία τους, τα δρομάκια της αρχαίας, κλασικής Κέρκυρας, στην Παλαιόπολη. Αυτής, που ο διακεκριμένος αρχαιολόγος, Α. Χωρέμης, μας άφησε ευχή και κατάρα να ανασκάψουμε και να αναδείξουμε...

Αλίμονο όμως, ενώ όλα έδειχναν να εξελίσσονται κατ' ευχήν, με την απαλλοτρίωση του κτήματος Κοκοτού κι αργότερα με την απελευθέρωση της Παλαιόπολης, στις 4 Οκτωβρίου του 1992 επί Χ. Σαρλή, οι περιπέτειες του άλλοτε μεγαλύτερου εργοστασίου επεξεργασίας κάνναβης στην Ευρώπη, στου Δεσύλλα, απέτρεψαν εντέλει την αρχαιολογική έρευνα. Και σα να μην έφτανε αυτό, ο υΠΕΧΩΔΕ του Μητσοτάκη, Σ. Κούβελας έδωσε και συντέλεστη δόμησης εκεί, μετατρέποντας το γήπεδο σε οικόπεδο, διεγείροντας έτσι και το ανάλογο ενδιαφέρον των περιοίκων ιδιοκτητών. Το υπΠο παρέμενε θεατής, περίμενοντας τον επενδυτή να χρηματοδοτήσει την ανασκαφή, να βρει ίσως το λιμάνι του Αλκινόου για να του πάρει πιθανότατα (σ.σ. του επενδυτή) στο τέλος η Αρχαιολογία, και το γήπεδο!

Οι αναφορές αυτές γίνονται, με αφορμή τη χρόνια αμηχανία για την κατάσταση στα άλση, για να υπογραμμίσουν την πεποίθηση ότι πρωτίστως ο συνολικός χώρος, είναι το γενεσιουργό λίκνο της πόλης της Κέρκυρας και σαν τέτοιο όλες οι παρεμβάσεις εκεί όφειλαν να αναδεικνύουν την ιδιοσυστασία του. Να ανασκαφεί, με συνέπεια να ενιαιοποιηθεί εντέλει ο αρχαιολογικός χώρος. Άλση και κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα θα υποτάσονταν έτσι στο πρωτεύον, το βασικό και κυρίαρχο, τόσο για ιστορικούς, όσο και για οικονομικούς λόγους εφόσον η μετατροπή του εντυπωσιακού χώρου σε επισκέψιμο, πολιτισμικό «θησαυροφυλάκιο», θα πρόσθετε έναν εντυπωσιακό πόρο στο ήδη καθιερωμένο brand της φημισμένης Κέρκυρας.

Πρόκειται δίχως άλλο, για ένα πρίσμα μέσα από το οποίο θα μπορούσε ο καθένας κάλιστα να δει την όποια τεχνική παρέμβαση, διαμόρφωση του χώρου από τη Γαρίτσα στο Κανόνι, βεβαίως και στα άλση της περιοχής! Συμπληρωματικά προς τον υφιστάμενο, αρχαιολογικό θησαυρό. Όχι αγνοώντας τον, και βεβαίως όχι εναντίον του. Με όσα περιθώρια και δυνατότητες μας έχουν πλέον απομείνει...