Τρίτη 26.11.2024 ΚΕΡΚΥΡΑ

Αααχ, Κέρκυρα, Κέρκυρα με το Ποντικονήσι...

Editorial
20 Ιουλίου 2017 / 12:58

Έχει πέσει πολλή γκρίνια και δε θα μας βγει σε καλό. Οι «αναμάρτητοι» έχουν αρχίσει τις πετριές, περιφέροντας μομφές, απειλές και ζητώντας παραιτήσεις, παίζοντας σε δυο πίστες.

Στη μια, της καταδίκης της εντυπωσιακής, σε πολλές περιπτώσεις, ολιγωρίας της δημοτικής μηχανής, και στην άλλη, την «κάτω τα χέρια από την επιχειρηματικότητα», που καταγγέλεται με την ίδια ορμή και πάθος κάθε απόπειρα να μπει τάξη στο τοπίο! Διότι πως να το κάνουμε; Είναι άλλο πράγμα η οδυνηρή εγκατάλειψη της νησίδας του Βίδο και η κατάντια στην οποία έχουν περιέλθει οι δημοτικές εγκαταστάσεις εκεί, που υποτίθεται πως από σήμερα θα λειτουργούσαν ως παιδικές κατασκηνώσεις, και άλλο η αυθαίρετη και υποφώσκουσα απόπειρα μετατροπής της φυσιογνωμίας του εμβληματικού, μικρού νησιού. 

Αναλόγως θα μπορούσε να γράψει κανείς, αρκετά για την περίπτωση του Νέου Φρουρίου και την έλλειψη φροντίδας μαζί και στο Παλαιό, κι ενώ βεβαίως εξακολουθεί η σιγή ασυρμάτου του Ναυτικού...

Η δόλια υποσκαφή δεν είναι γενεσιουργός αντιπαράθεση, όχι μόνον διότι στερείται ηθικής βάσης αλλά κυρίως διότι υπέχει έναν κομματικό αλυτρωτισμό ώστε να επανέλθουν οι δικοί μας στα πράγματα, που προφανώς και κληροδότησαν στους σημερινούς τα πάντα εντάξει κι έτσι δικαιολογούνται οι εκρήξεις θυμού και ασυγκράτητης οργής!

Ο Νικολούζος δεν είναι... άγιος και ίσως μάλιστα να καταλαβαίνει πλέον με οδυνηρό τρόπο πόσο βαθύ είναι το «κερκυραϊκό κράτος» κι άλλο τόσο η χρόνια αρρωστημένη φύση της δημόσιας ζωής εδώ, με την ψυχή πουλημένη στο διάολο, παιδιόθεν. Όταν ονειρευόταν εκείνη την Άνοιξη, είναι βέβαιο ότι δεν είχε ψυλλιαστεί αυτούς τους εφιάλτες... Αναρωτιέται κανείς όμως πόσο γρήγορα «καθιερώθηκε» και ο χώρος της ριζοσπαστικής, εναλλακτικής, ανανεωτικής Αριστεράς, παράγοντας κι αυτός κατά συρροή Εφιάλτες από τα ρετάλια του άλλοτε πολιτικού αντικομφορμισμού;

Αν το ζήτημα ήταν απλώς (;) εκδήλωση του συνήθους κομματικού κανιβαλισμού, δεν θα μας έπεφτε λόγος... Όμως η σχετικά πρόσφατη, τοπική εμπειρία διδάσκει πως όταν τα ζόμπι καταφέρουν να υποκαταστήσουν τη ζωντανή, πολιτική αντιπαράθεση και τα επιχειρήματα με τρικλοποδιές, τότε αναδεικνύεται το απύθμενο του βάθους, που μπορεί να πάρει η δημόσια ζωή και τα κερκυραϊκά πράγματα.