Και τώρα τι θ΄ απογένουμε χωρίς Survivor; Ήταν κι αυτό μια κάποια λύση...
editorial
05 Ιουλίου 2017
/ 19:28
Η δημοσιότητα είναι αυταξία. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπορίζονται τα προς το ζην, μόνο και μόνο επειδή είναι γνωστοί, διάσημοι. Με επιμελημένο τρόπο, κατάλληλη αρχική επιλογή και σκηνοθετική μαεστρία στην συνέχεια, οι σύγχρονοι μονομάχοι του Survivor κατάκτησαν το τηλεοπτικό κοινό, επιβεβαιώνοντας την πρόθεση και τη μέθοδο.
Τη δυνατότητα να μετατρέπεται η δημοσιότητα σε χρήμα, στέλνοντας τις τηλεοπτικές μονομαχίες, κάθε βράδυ, σε κάθε σπίτι. Η επανάληψη έπαιξε κι αυτή τον ρόλο της...
Η γενεσιουργός επινόηση αποδίδεται στον Γενοβέζο θαλασσοπόρο και εξερευνητή Χριστόφορο Κολόμβο. Συμβολίζει τον κατευνασμό κι έτσι την «εξαγορά» της γης των Ινδιάνων της Νέας Γης με αντάλλαγμα τη δυνατότητά τους να δουν, ίσως για πρώτη φορά, τη φάτσα τους στα θραύσματα από καθρέπτες που τους μοίρασε. Το γεγονός μπορεί και να αποκαλύπτει τον εγγενή, ανθρώπινο ναρκισσισμό, που περιγράφεται στον αρχαιοελληνικό μύθο του φερώνυμου, όμορφου νέου από τη Βοιωτία, που εγκλωβίστηκε ψυχικά όταν αντίκρυσε τυχαία τον εαυτό του στα νερά του ποταμού.
Επιφανής μαθητής του Χάμπερμας, ο Αξελ Χόνετ συνεισφέρει στην κριτική θεωρία -και τη Σχολή της Φρανκφούρτης στην οποία ανήκει- την έννοια της "αναγνώρισης". Επισημαίνει ότι η προσπάθεια για αναγνώριση οδηγεί τα άτομα στην απόκτηση αυτοπεποίθησης, αυτοσεβασμού και στη συγκρότηση μιας στέρεης ταυτότητας. Στόχος του Χόνετ μπορεί να είναι η σύνταξη μιας ηθικής γραμματικής, ενός αυτονόητου κοινωνικού συμβολαίου βασισμένου στη σωτήρια οικονομία που επιβάλλει η αναγνώριση του άλλου όμως το πόνημά του μπορεί και να ιδωθεί ως εγχειρίδιο περί ανθρωπίνων κινήτρων γενικώς, δίνοντας ιδέες σε εκείνους, που έχουν το ταλέντο ή τη διαστροφή και πάντως την ικανότητα, να αποδίδουν σε κάθε ανθρώπινη ιδιότητα, εμπορική αξία. Νούμερα τελικώς, που μοιάζει σα να επιβεβαιώνουν την αμερικάνικης προέλευσης κατάρα ότι δηλ. ο καθένας έχει την τιμή του! Αυτήν τη φιλελεύθερη φρενίτιδα, που έχει προ πολλού δραπετεύσει από τη δουλειά, ξεχειλίζοντας σε ότι έχει απομείνει να αποκαλείται ελεύθερος χρόνος... Κι εγώ πάντως, Ντάνο ψήφισα, πούναι και λαϊκό παιδί...
