Μια συμφωνία για την πόλη

που άλλη Υπηρεσία έχει αδειοδοτήσει, γίνεται το πελατειακό πλεονέκτημα της Αρχής. Όταν δηλ. αδειοδοτείται αντικειμενικά οχλούσα επιχείρηση σε περιοχή χαρακτηρισμένη ως γενικής κατοικίας, ποια κοινή ησυχία να επιβάλλει κανείς και με ποιο τρόπο; Όταν η ομορφιά μιας περιοχής και ενός τόπου εκλαμβάνεται σώνει και καλά ως εμπορικά εκμεταλλεύσιμη υπόθεση, στο όνομα ενός πρωτόγονου φιλελευθερισμού, πως να περιορίσεις την εμμονική απληστία; Όταν το επιχείρημα εκείνου που έχει υποστεί τον έλεγχο επικαλείται εκείνον που δεν ελέγχθηκε με τον υπαινιγμό ή τη βεβαιότητα της μεροληπτικής στάσης της Αρχής ενώ η αυθαιρεσία γίνεται το συνώνυμο του ριζοσπαστισμού και των δικαίων του κλάδου, το ζήτημα παύει να είναι λειτουργικό, αστυνομικό. Είναι πολιτισμικό. Και ως τέτοιο κυρίως πρέπει να αντιμετωπισθεί. Πράγμα που σημαίνει περισσότερο χρόνο, μεγαλύτερο κόστος, πολιτική αποφασιστικότητα και υπομονή!

Μόνο που και αυτή ακόμα η απόφαση της κοινωνίας να στέλνει τα παιδιά της στο σχολείο, ένα ζόρι τόχει. Διαφορετικά θα διάλεγε κανείς τη διεύρυνση των παιδικών, ανέμελων χρόνων, ίσαμε να έλθει η στιγμή της κατά κανόνα πιο βίαιης ενηλικίωσης...