Μια μοναδική αποσύνθεση

Ένα άλλο, ότι είναι διεθνιστής! Αυτός που δεν έχει νερό στην Αφρική, αυτός που τρώει φτηνές νυχτερίδες στη Γουχάν, απειλούν με την φτώχια τους το διάδοχο του στέμματος σε μια πλούσια δυτική χώρα. Με την πανδημία κορωνοϊού άνοιξε ένα ανεπανάληπτο και σπάνιο για τον ορίζοντα μιας ζωής γνωστικό παράθυρο. Το μικροσκοπικό μαμούνι αποσυμπλέκει και αποσυνθέτει, κλωστή την κλωστή, το κουβάρι του πολιτισμού μας.

Αλλάζει την κλίμακα αξίας των καθημερινών δραστηριοτήτων μας ως προς την επιβίωση και τα βασικά. Αλλάζει την αξία της εργασίας μας ως προς τις ανάγκες του οικονομικού συνόλου. Πέρα από την αγωνία για την υγεία του εαυτού και των αγαπημένων μας, η επόμενη μεγάλη αγωνία αυτή τη στιγμή συνοψίζεται στο ερώτημα: στην κοινωνία που θα ξημερώσει, θα εξακολουθώ να είμαι χρήσιμη/ος; 

Η αποσύνθεση αυτή θα ήταν μάλλον ψυχαγωγική εάν δεν ήμασταν και εμείς μέρος της. Από τη στιγμή όμως που είμαστε, δεν αρκεί να περιοριστούμε στην εγκυκλοπαιδική αξία της, αλλά επιβάλλεται να τη μετατρέψουμε σε μπούσουλα για τις αποφάσεις μας. Φυσικά, εκτός από τα 3-χρονα και τα 10-χρονα, που διάγουν τις καλύτερες μέρες της ζωής τους έχοντας τους γονείς τους συνέχεια στο σπίτι.

Η αποσύνθεση θα οδηγήσει αναγκαστικά σε μια νέα σύνθεση, χειρότερη ή καλύτερη. Όλοι απειλούμαστε μαζί, όλοι πρέπει να παλέψουμε μαζί για το δεύτερο.