Οι Μετεξεταστέοι Φίλοι του Πολέμου

Οι ελληνο-τουρκικές συνομιλίες δεν αναιρούν το επαχθές casus belli της Τουρκίας. Δεν αναιρούν ούτε την γκριζοποίηση 150 ελληνικών νησιών και νησίδων. Ούτε αναιρούν τις κατά καιρούς αυθάδεις δηλώσεις της ηγεσίας της γείτονος. Μέχρι όμως να βυθίσουμε το Τσεσμέ ή το Όρουτς Ρέις (και η αναγκαστική τότε Χάγη να μη μας δικαιώσει διότι θα έχουμε βυθίσει ξένα σκάφη σε διεθνή ύδατα), εμείς πρέπει να συνομιλούμε – «διερευνητικώς».

Τούτων δοθέντων, ας εξετάσουμε την ιδιότυπη συμμαχία (υπέρ της βιομηχανίας όπλων) των φίλων του πολέμου εκατέρωθεν του Αιγαίου. Τελευταία, έχουν αυξηθεί κατακόρυφα τα φιλοπολεμικά τηλεοπτικά και διαδικτυακά πάνελ στις δύο χώρες. Στρατιωτικοί και γεωπολιτικοί αναλυτές (παρα)πληροφορούν τον κόσμο και συστηματικώς (και ενίοτε εκβιαστικώς) προτείνουν στις αντίστοιχες ηγεσίες τους, πρώτον, επώνυμα οπλικά προϊόντα (προτείνουν ως τι;), δεύτερον, μεγαλεπήβολες συμμαχίες (εκτεινόμενες μέχρι την Άπω Ανατολή!), τρίτον, το «πρώτο στρατιωτικό πλήγμα» (πού ακριβώς;).

Σε ένα πολυπληθές τουρκικό τηλεοπτικό πάνελ, συμφωνήθηκε τις προάλλες η κατάληψη των ελληνικών νησιών «σε μια νύχτα». Αντίστοιχο ελληνικό πάνελ ανταπέδωσε αμέσως τα πυρά, βυθίζοντας σκάφη και εγκλείοντας τους εισβολείς σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. (Φοβάμαι ότι όλοι αυτοί την κρίσιμη στιγμή θα στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό, όπως παλιά.)

-  Ας δούμε όμως αυτά που ακούγονται αυτό τον καιρό από την ελληνική δημοσιολογούσα πλευρά:  

1) Ο διεθνής νόμος της θάλασσας με τα 320 άρθρα του (Montego Bay, 1982) προτάσσει τα χωρικά ύδατα και την ΑΟΖ της κάθε χώρας. Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας προτάσσει τα χωρικά ύδατα της κάθε χώρας, την ελεύθερη ναυσιπλοΐα και την ελεύθερη επιστημονική έρευνα.

2) Ο διεθνής νόμος της θάλασσας θεωρεί μονομερές δικαίωμα τα χωρικά ύδατα και την ΑΟΖ. Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας θεωρεί μονομερές δικαίωμα το πρώτο και προβλέπει διμερείς (ή και πολυμερείς) συμφωνίες για το δεύτερο, αν η απόσταση των αντι-κείμενων παράκτιων χωρών είναι μικρότερη των 400 μιλίων. Μέχρι να υπάρξουν αυτές οι συμφωνίες, δεν υπάρχουν ΑΟΖ.

3) Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει επακριβώς τον τρόπο οριοθέτησης ΑΟΖ. Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας δεν ορίζει τον τρόπο οριοθέτησης ΑΟΖ στην περίπτωση αντι-κείμενων παράκτιων χωρών με απόσταση μικρότερη των 400 μιλίων. Τον λόγο εδώ έχουν η καλή συνεννόηση, η προβολή ισχύος ή τα διεθνή δικαστήρια. [Η διεθνής νομολογία ποικίλει από «υπέρ μας» (πχ Γαλλικά νησάκια στις ακτές Καναδά) έως «εναντίον μας» (πχ Μπαχρεϊνικά νησάκια στις ακτές Κατάρ).]

4) Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια από την ακτή. Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει ότι τα χωρικά ύδατα είναι «μέχρι» 12 μίλια από την ακτή (up to a limit not exceeding 12 nautical miles). (Με αυτό δεν προτείνω να μείνουμε στα 6. Προτείνω να λέμε την αλήθεια.) (Η συνορεύουσα ζώνη των επιπλέον 12 μιλίων αφορά μόνο δίωξη εγκλήματος.)

5α) Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει ότι η επιφάνεια της ΑΟΖ ανήκει στην χώρα. Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει ότι η επιφάνεια της ΑΟΖ ανήκει στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα και επιστημονική έρευνα. Μπορεί ένα σκάφος της Χ χώρας να διαπλεύσει και να διενεργήσει έρευνα επί της επιφανείας της ΑΟΖ της Ψ χώρας. (Εάν η Ψ χώρα το  βυθίσει, βρίσκεται εν αδίκω.)

5β)  Ο διεθνής νόμος της θάλασσας ορίζει «γαλάζιες πατρίδες». Ανακριβές. Ο διεθνής νόμος της θάλασσας δεν ορίζει «γαλάζιες πατρίδες» αλλά αιγιαλίτιδες ζώνες. Άρα, οι (αλληλοεπικαλυπτόμενες) φερόμενες ως «γαλάζιες πατρίδες» Τουρκίας και Ελλάδος (450.000 τ.χλμ. εκάστη) δεν είναι ακριβώς πατρίδες, αλλά (πέραν των 6 ή 12 μιλίων) οικονομικά δικαιώματα υπό την αίρεση και συμφωνία της αντι-κείμενης παράκτιας χώρας.

6) Όλες οι χώρες πλην Τουρκίας υπέγραψαν τον διεθνή νόμο της θάλασσας. Ανακριβές. 16 χώρες (ΗΠΑ, Ισραήλ, Τουρκία κλπ) δεν υπέγραψαν. (Υπέγραψε η Παλαιστίνη, που δεν τολμά να ψαρέψει!)

Υστ.1. Αθροιζόμενες οι ΑΟΖ όλων των παράκτιων χωρών του κόσμου αποτελούν το 38% της θαλάσσιας επιφάνειας της γης. Κανείς δεν θέλει η τεράστια αυτή επιφάνεια να ανήκει στην δικαιοδοσία των χωρών. Πολύ δε περισσότερο δεν το θέλει η ελληνική εμπορική ναυτιλία.

Υστ.2. Το πιο πολύπλοκο ζήτημα της υπερδεκαετούς επεξεργασίας του ισχύοντος δικαίου της θάλασσας αποδείχθηκε το ζήτημα της διάκρισης μεταξύ της επιστημονικής έρευνας/research, που είναι ελεύθερη, και της εξερεύνησης/exploration, που ανήκει στον κάτοχο της ΑΟΖ.

Υστ.3. Μια διμερής συμφωνία Ελλάδος - Κύπρου για την αμοιβαία χάραξη ΑΟΖ θα μπορούσε να διεμβολισθεί από αντίστοιχη Τουρκίας - Αιγύπτου. Η γεωγραφία και η διεθνής νομολογία έχουν τον πρώτο λόγο εδώ. Τετραμερής θα είναι η συμφωνία ανατολικά του 28^ου, εάν ποτέ υπάρξει συμφωνία.

Υστ.4. Μετεξεταστέοι του Θουκυδίδη, αίσχιον έχοντας αφαιρεθήναι ή κτωμένους ατυχήσαι [είναι μεγαλύτερη ντροπή να αφήσεις να σου πάρουν αυτό που έχεις παρά να αποτύχεις να αποκτήσεις κάτι. (2.62.4).] Άρα, εμείς, που χάσαμε εξ αιτίας μνημονίων και υποθηκεύσεων σχεδόν ολόκληρη την στεριανή και θαλάσσια πατρίδα που είχαμε, πρέπει να ντρεπόμαστε/αισχυνόμαστε πολύ. Κι αν, όπως λέτε, υπάρχουν τόσες εκατοντάδες δισ. ευρώ από τον υποθαλάσσιο πλούτο, ε, ας πάρουμε τα μισά (δηλ. τα οκταπλάσια, κατά κεφαλήν!), να αποπληρώσουμε τους δυνάστες-πιστωτές και να αποκτήσουμε την οικονομική ελευθερία μας για πρώτη φορά στα 200 χρόνια. (Έτσι ή αλλιώς, οδεύουμε προς κατάργηση των συμβατικών πηγών ενέργειας, κι εσείς προτίθεσθε να μαλώνετε μεταξύ σας, για τις Belharra και τα Rafale, και μετά την κατάργηση.)