Αντιδράσεις για ένα Στύλο και ένα Ανάκτορο

Κάποτε, σε μια γωνιά του πολιτισμού, εμφανίστηκε ένας στύλος μπροστά σε ένα ανάκτορο. Όχι για να στηρίξει την οροφή ή να κρατήσει τη σημαία αλλά για να γίνει αφορμή πανεθνικής ηθικής κρίσης. Αμέσως, η σεμνοτυφία σηκώθηκε από τον καναπέ της, φόρεσε τα γυαλιά της και άρχισε να δακρύζει από αγανάκτηση. Μπροστά σε ένα παλιό ανάκτορο, με το pole dancing, η «ηθική» πήρε το όπλο της. Κι αν το ανάκτορο έχει ιστορία, σίγουρα δεν έχει ιστορία τόσο βαρετή όσο ο τρόμος απέναντι σε ένα στύλο χορού!

Το pole dancing, όσο κι αν έχει αποσυνδεθεί από τον χώρο του στριπτίζ και των καμπαρέ και έχει αναγνωριστεί ως σωματική τέχνη και άθλημα, διατηρεί ακόμα μια πρόκληση που αγγίζει τα όρια της ερωτικής υπαινικτικότητας. Αν επιλεγεί να γίνει δημόσιο θέαμα, μπροστά από ένα χώρο που συνδέεται με την ιστορική μνήμη, τότε το ερώτημα δεν είναι αν επιτρέπεται αλλά αν ταιριάζει. Και ίσως δεν ταιριάζει.

Αν, όμως, αρχίζαμε να απαγορεύουμε ό,τι δεν ταιριάζει αισθητικά σε ένα ανάκτορο, θα έπρεπε να αφαιρέσουμε και το πάρκινγκ έξω από το ανάκτορο, τους ξεχειλισμένους κάδους σκουπιδιών ακριβώς απέναντι, και ίσως μερικούς τουρίστες με σαγιονάρες και selfie sticks. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς με την αισθητική αγωνία μας, τότε ας το πάμε μέχρι τέλους: Ας απαγορεύσουμε και τις κουτσουλιές των περιστεριών που ρυπαίνουν τη μαλτέζικη πέτρα, τις ξεναγήσεις με ντουντούκα και, φυσικά, τα ηλιοκαμένα ζευγάρια με matching μπλουζάκια ‘Her King’ και ‘His Queen’. Και βέβαια τα παθιασμένα φιλιά που ανταλλάσσουν τα αγόρια και τα κορίτσια της πόλης, στον ίδιο ακριβώς χώρο, όταν σουρουπώνει. (Έγκλημα παραγραφέν λόγω παρέλευσης μισού αιώνα: εδώ πρωτοφίλησε και ο γράφων! Και χωρίς στύλο!)

Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι το τι δεν ταιριάζει; Μήπως απλώς κάποιοι ενοχλούνται όταν κάτι θυμίζει ότι ο χώρος είναι ζωντανός; Ότι η ιστορία δεν είναι βιτρίνα, αλλά σκηνή; Αν είναι λοιπόν να υπερασπιστούμε το ανάκτορο, ας το κάνουμε σωστά. Ας ξεκινήσουμε με τον σεβασμό στη νοημοσύνη μας και στον κάθε χώρο γενικώς. Ακόμη και τον πιο ταπεινό και μη ανακτορικό. Χωρίς νόμους και εντολές, αλλά με την αναγκαία καλλιέργεια και ευαισθησία. Και μετά βλέπουμε και για τους στύλους.

Η σεμνοτυφία, λοιπόν, αφού τελείωσε το δράμα της και άφησε ένα τελευταίο λυγμό του τύπου «πού πάει αυτή η χώρα;», πήγε πίσω στον καναπέ της, έβαλε Netflix και ξεκίνησε την τρίτη σεζόν μιας σειράς που ξεκινάει με φόνο, συνεχίζεται με σεξ και τελειώνει με κάποιον να πετάει έναν άλλον από το μπαλκόνι. Όλα καλά, αρκεί να μην υπάρχει στύλος.

Την επόμενη φορά που θα εμφανιστεί ξανά ένας στύλος μπροστά από κάποιο ιστορικό κτήριο, καλό θα ήταν να αναρωτηθούμε: Μήπως αυτό που μας ενοχλεί δεν είναι η πράξη, αλλά ο χορός που έπαψε να ντρέπεται; Πόσοι, αλήθεια, από όσους εξεγέρθηκαν για την ιερότητα του ανακτόρου έχουν πατήσει ποτέ μέσα χωρίς υποχρεωτική εκπαιδευτική εκδρομή; Μήπως το πρόβλημα δεν ήταν η ασέβεια προς το κτήριο, αλλά η υπενθύμιση ότι και η ιστορία κάποτε γυρνούσε εδώ σαν τρελή, όχι γύρω από ένα στύλο, αλλά γύρω από βαριές κι ανοίκειες επιλογές;

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ