Ο Βίος και η Πολιτεία του κ. Σαμαρά

Ο κ. Αντώνης Σαμαράς έδειξε τον δρόμο από την εποχή του «μακεδονικού αγώνα» την δεκαετία του 1990. Είναι αυτός που, ως υπουργός της χώρας, την 16η Δεκεμβρίου 1991 (της ανίερης ευρωπαϊκής συμφωνίας διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας – με συνυπογραφή Σαμαρά και παρά την αντίθετη οδηγία Κων. Μητσοτάκη) βρέθηκε αντικειμενικά στην μοναδική θέση ισχύος να επιβάλει ονομασία στον ευρισκόμενο τότε σε αποσύνθεση βόρειο γείτονα (πχ «Γιουγκοσλαβική Μακεδονία», όπως την έλεγαν τότε). Αλλά (για να μη ξεχνιόμαστε) να επιβάλει την θέλησή του, ως έσχατη αλλά αναγκαία συνθήκη, και στην Γερμανία, την προκλητικά τότε επισπεύδουσα και εκβιάζουσα με μονομερείς αναγνωρίσεις Κροατίας και Σλοβενίας (κατά παράβαση, επαναλαμβάνουμε, της στοιχειώδους διεθνούς δικαιικής τάξης).

Αντί αυτού, μας έφερε περιχαρής ο τότε υπουργός εξωτερικών της χώρας ένα υπογεγραμμένο κείμενο με ένα έσχατο αστερίσκο. Το κείμενο αναγνώριζε την διάλυση μιας χώρας μέλους όλων των διεθνών οργανισμών. Ο δε έσχατος αστερίσκος απλώς έλεγε ότι η όποια ονομασία επιλεγεί από την υπό ανεξαρτοποίηση χώρα θα πρέπει να μη υποδηλώνει εδαφική αξίωση έναντι άλλης χώρας. Είκοσι μέρες μετά, ο ίδιος υπουργός εξωτερικών παρέλειψε (!) να στείλει Έλληνα εκπρόσωπο στην επιτροπή (Μπατεντέρ) που θα ερμήνευε τον συγκεκριμένο αστερίσκο. Η επιτροπή αυτή απεφάνθη ότι μια σύνθετη, και περιέχουσα τον όρο Μακεδονία, ονομασία τής υπό ανεξαρτητοποίηση χώρας δεν υποδηλώνει εδαφική αξίωση έναντι άλλης χώρας. Το παιγνίδι είχε τελειώσει και χαθεί και ο Σαμαράς δεν θα ανελάμβανε ποτέ την ευθύνη για αυτή την διπλωματική ήττα, κρυπτόμενος πίσω από το γνωστό ύφος τού διαρκώς αδικημένου μικρού παιδιού.

Κατόπιν, έμπλεος πατριωτικού οίστρου, και αφού δεν ανέλαβε την ευθύνη του «λάθους» του, έριξε την κυβέρνηση στην οποία μετείχε και έφτιαξε το δικό του «πατριωτικό» κόμμα. Έπεσε γρήγορα σε λήθη από την οποία τον ανέσυρε αργότερα ο Κώστας Καραμανλής. (Ίσως στο πλαίσιο των εσωκομματικών ισορροπιών σε σχέση με την οικογένεια Μητσοτάκη). Η δικαίωση Σαμαρά θα ερχόταν λίγο καιρό μετά, όταν θα κέρδιζε την Ντόρα Μπακογιάννη, για να την διαγράψει ακολούθως, και θα γινόταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και μετά πρωθυπουργός.

Κατά την παράδοση της πρωθυπουργίας στον κ. Τσίπρα, νεο-εκλεγέντα το 2015, θα διέπραττε μια θεσμική και όλως συμβολική απρέπεια, μοναδική στην ιστορία της σύγχρονης δημοκρατίας μας. Τραμπ πριν από τον Τραμπ, έφυγε από το πρωθυπουργικό μέγαρο πριν φθάσει εκεί ο νέος πρωθυπουργός. Σαν να επρόκειτο περί αυστηρά προσωπικής του υπόθεσης! Χαρακτηριστικό ιδιοκτησιακής αντίληψης. Προηγουμένως, και πάλι Τραμπ πριν από τον Τραμπ, φρόντισε να τοποθετήσει τον φιλο-τροϊκανό κ. Στουρνάρα διοικητή της κεντρικής τράπεζας, παρά την οξεία ένσταση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η οποία όλα έδειχναν ότι εντός ολίγου θα ήταν κυβέρνηση. Ποια πατρίδα τώρα;

Τους τελευταίους μήνες, και ήδη από το 2023, εμφανιζόταν ως ο αρχηγός των ανησυχούντων Ελλήνων πατριωτών για τα ήρεμα νερά του Αιγαίου. Άφηνε διαρκώς υπαινιγμούς περί εθνικής μειοδοσίας έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων του. Είναι η τρικυμία που τους θρέφει αυτούς τους ανθρώπους. Τα ήρεμα νερά τούς προκαλούν ναυτία. Το ίδιο ισχύει και για τους χιλιάδες πιστούς οπαδούς τους. Ναυτία και ταραχή στα ήρεμα νερά, αισθάνονται καλύτερα στην τρικυμία. Και είναι, βέβαια, και το ογκούμενο ρεύμα της διεθνούς ακροδεξιάς που τους θρέφει όλους αυτούς ακόμη περισσότερο.

ΥΓ.1: Λατινοπούλου προς Μητσοτάκη για τον αποπεμφθέντα Σαμαρά: «Δεν διαγράφεται η ιστορία κ. πρωθυπουργέ!» (Την ίδια μέρα, η ίδια για το Πολυτεχνείο: «Να καταργηθεί ο εορτασμός του Πολυτεχνείου!»)

ΥΓ.2: Η ατυχής, μέχρι δαπέδου, υπόκλιση Γεραπετρίτη και η επίσης ατυχής δήλωσή του, «ας με πουν εθνικό μειοδότη!», δεν σημαίνουν ότι ο άνθρωπος είναι εθνικός μειοδότης. Αρκετά δεινά έχει περάσει η χώρα με την τέτοια κατηγορία έναντι πολιτικών αντιπάλων. Μοιραία πρόσωπα αποδεικνύονται ιστορικώς για την χώρα τα πρόσωπα που απευθύνουν τέτοιες κατηγορίες στους πολιτικούς τους αντιπάλους. 

ΥΓ.3: Ο κ. Σαμαράς κατηγόρησε τον κ. Μητσοτάκη γιατί χαριεντιζόταν με τον Ερντογάν. Την ίδια στιγμή, ο αντίστοιχος Σαμαράς της Τουρκίας (κι εκεί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα) θα παρατηρούσε βλοσυρά ότι στο ίδιο ακριβώς τραπέζι ο Ερντογάν χαριεντιζόταν με τον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Χριστοδουλίδη, τον οποίο επισήμως η Τουρκία δεν αναγνωρίζει. Ο εθνικισμός τελικά δεν έχει πατρίδα.

ΥΓ.4: Σε προηγούμενο σημείωμα παρουσίασα τα πέντε βασικά «λάθη» (άγνοια, ψεύδη και μισές αλήθειες) εκείνων των Ελλήνων γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών αναλυτών των τηλεοπτικών τραπεζιών και του διαδικτύου που δεν σηκώνουν μύγα τουρκική στο σπαθί τους. Αρχηγός τους ήταν και παραμένει ο κ. Σαμαράς.

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ