Τάδε Ουκ Έφη Αλέξης Τσίπρας

Αμφιλεγόμενα σημεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που μένουν ασαφή ή εντελώς ασχολίαστα στην «Ιθάκη»: 

1. Η διαχείριση ασύλου στους 8 Τούρκους αξιωματικούς αιτηθέντες άσυλο μετά το πραξικόπημα κατά Ερντογάν το 2016. Εν θερμώ υπουργικές δηλώσεις που έδειχναν πρόθεση επαναπροώθησης των 8 ως πραξικοπηματιών σε μια Τουρκία που αποδεδειγμένα βασάνιζε και είχε ήδη φυλακίσει τους μισούς δικαστές. Και μεταγενέστερη δήλωση Αποστολάκη: «Δυστυχώς παρενέβη η δικαιοσύνη!». Η δήλωση Τσίπρα στην Αθήνα, δίπλα στον Γιλντιρίμ, τότε πρωθυπουργό Τουρκίας, δεν καλύπτει την αρχική παραφωνία, για την οποία ουδείς λόγος γίνεται στο βιβλίο.

2. Η αποκάλυψη σχεδίου αποστολής βλημάτων στην διαπράττουσα τότε εγκλήματα πολέμου Σαουδική Αραβία (ματαιωθείσα για λόγους άσχετους με την πραγματική πολιτική πρόκληση). Ακολούθως , παντελής σιωπή του ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευσης για την αποστολή στην Σαουδική Αραβία από το 2021 μιας πυροβολαρχίας Patriot και 150 αξιωματικών μας.  

3. Οι εναγκαλισμοί με Νετανιάχου και η παραχώρηση χρήσης αεροδρομίων και εναέριου χώρου για να ασκεί και να ασκείται η ισραηλινή αεροπορία (χωρίς όρους σε σχέση με το Παλαιστινιακό). Παραχώρηση και διευκολύνσεις βασίζονται στην διακρατική συνεργασία SOFA των δύο χωρών, υπογραφείσα από Καμμένο το 2015, τις ημέρες του δημοψηφίσματος, και κυρωθείσα από τη Βουλή το 2016. Η συμφωνία προβλέπει, μεταξύ άλλων, και νομική προστασία προσωπικού όταν βρίσκεται στο έδαφος του άλλου κράτους. 

4. Ελάχιστες οι λέξεις για τη συνάντηση με Τραμπ. Επέκταση στρατιωτικών διευκολύνσεων και βάσεων ΗΠΑ (χωρίς όρους σε σχέση με ελληνο-τουρκικά και Κυπριακό). Δήλωση Πάιατ (και ίδια δήλωση Μητσοτάκη) μετά την υπογραφή της νέας MDCA επί ΝΔ: «Λάρισα, Στεφανοβίκειο, Αλεξανδρούπολη ξεκινήσαμε να τα λειτουργούμε στην περίοδο ΣΥΡΙΖΑ.» 

5. Το θέμα του ονόματος του βόρειου μας γείτονα είναι αποτέλεσμα έντιμου συμβιβασμού (και αν ο Σαμαράς ήταν ωριμότερος το 1991 και το 1992, η ονομασία θα ήταν σήμερα Γιουγκοσλαβική Μακεδονία – γιατί αυτό ήταν!), όμως καμία αναφορά στο ανέντιμο της στάσης ΣΥΡΙΖΑ έναντι του κυβερνητικού του εταίρου. Έναντι δηλαδή της κόκκινης γραμμής αυτού χάρη στον οποίο έγινε ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, ο Τσίπρας πρωθυπουργός και ο Κοτζιάς υπουργός Εξωτερικών. 

6. Εκείνες οι 10 κάλπες της Novartis και η αγεληδόν ψήφιση παραπομπής και των 10, λες και ήθελε πολύ σκέψη για έστω και έναν από τους κυβερνητικούς βουλευτές να διαφοροποιηθεί έστω σε εκείνη την κάλπη του δικαστικού που υποτίθεται ότι μέσα σε 15 μέρες υπηρεσιακής πρωθυπουργίας διεφθάρη. Καμία πειστική αναφορά στην en bloc στάση και την κακώς εννοούμενη κομματική πειθαρχία σε ένα ζήτημα ελεύθερης συνείδησης των βουλευτών.

7. Εκείνες οι ατέλειωτες εργατοώρες (χωρίς επαρκείς φακέλους) συνεδριάσεων επιτροπών για την αποκάλυψη σκανδάλων (πραγματικών σκανδάλων) που τελικά γύρισαν όλες μπούμερανγκ. (Για το μπούμερανγκ δεν φταίει μόνο η δικαιοσύνη αλλά και η προχειρότητα να κατηγορούνται όλοι ανεξαιρέτως, μόνο με ενδείξεις.) Λες και δεν υπήρχαν, την ίδια στιγμή, τρέχοντα καυτά προβλήματα στην ελληνική κοινωνία που έχρηζαν επειγόντως αυτών των βουλευτο-ωρών. Καμία αποτίμηση της σχέσης κόστους-οφέλους όλης αυτής της αντιπαραγωγικής ανάπτυξης δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. 

8. Εγκατάλειψη τοπικής αυτοδιοίκησης. Ακραίο παράδειγμα η Κέρκυρα, όπου με πλειοψηφία βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ, περιφερειάρχη ΣΥΡΙΖΑ, δήμαρχο ΣΥΡΙΖΑ το νησί βούλιαξε επί μήνες στα σκουπίδια χάρη στην εμμονή ενός υπουργού να μη αποφασίζει έκτακτη λύση μεταφοράς και χρηματοδότησης – σαν να είναι υπουργός μιας άλλης χώρας. Η τοπική αυτοδιοίκηση, προνομιακό πεδίο της δημοκρατικής αριστεράς, και ευκαιρία να ριζώσει αυτή κάποτε στις τοπικές κοινωνίες, εξακολούθησε και επί ΣΥΡΙΖΑ να είναι ο φτωχός συγγενής της ευρύτερης δημόσιας διοίκησης. Η απαξιωτική αναφορά Τσίπρα, στο αναπτυξιακό συνέδριο των Ιονίων, στο φράγμα ταμίευσης ομβρίων της Κέρκυρας, ως «φαραωνικό έργο», ενδεικτική της έλλειψης γνώσης του πεδίου. Αποτέλεσμα: στην Κέρκυρα ο ΣΥΡΙΖΑ, από πρώτος, ουραγός.

9. Κατοχικό δάνειο, πολεμικές αποζημιώσεις και η σχετική δουλειά που είχε πράγματι γίνει στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Η (με αφορμή την ιδιότροπη Κωνσταντοπούλου) γελοιογραφική αναφορά στο επονείδιστο του χρέους παρακάμπτει το γεγονός ότι το χρέος είναι πράγματι επονείδιστο. Και όπως με διαρκείς πρωτοβουλίες διεκδικούμε τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα, το ίδιο θα έπρεπε να κάνουμε και με το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις. Σε μία περίοδο μάλιστα κατά την οποία οι Γερμανοί είχαν τόσο φανατισθεί από την Bild εναντίον μας, ώστε, σε αντίθεση με το Παρίσι, εδώ, στο Βερολίνο, όπως εσύ Αλέξη γράφεις, σε υποδέχθηκαν στους δρόμους με βρισιές.

ΥΓ: Με ρώτησαν γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έγραψε και δημοσίευσε αυτό το βιβλίο, αφού ήξερε ότι θα αποτελέσει στόχο πυρών πανταχόθεν. Απάντηση: Ακριβώς γι αυτό. Το αλαζονικό «δεν θα διαβάσω αυτό το μυθιστόρημα» του Μητσοτάκη, το βιτριολικό «χαίρομαι που δυσκόλεψα έναν προδότη» της Κωνσταντοπούλου και το χλευαστικό «σαμπουάν κατά της πιτυρίδας το βιβλίο Τσίπρα» της Λιάνας Κανέλλη είναι ένα πολύ καλό rebranding για το οποίο, μάλιστα, αντί να πληρώσεις, πληρώνεσαι. Κι αν δεν συμπαθείς αυτούς τους τρεις, τότε η δυσφήμηση γίνεται διαφήμιση.