Πολιτική είναι η επίλυση κι αυτού του δύσκολου γρίφου
Η υποστήριξη της αναγκαιότητας ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους γίνεται σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, ενώ αποτελεί και τη μοναδική πραγματική ειρηνική διέξοδο.
Ήταν το 2000 και, ενώ ξεσπούσε η 2η Ιντιφάντα στην Παλαιστίνη, ρωτούσαμε τον πρόξενο της στην Αθήνα για το ζητούμενο της εξέγερσης. Η απάντηση ήταν παραστατική: «Υπάρχουν Άραβες που φυλάνε ακόμα τα κλειδιά από τα σπίτια τους κι ελπίζουν πάντοτε να επιστρέψουν στις εστίες τους, από τις οποίες εκδιώχθηκαν με τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ».
Η νικήτρια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η διεθνής κοινότητα, συνομολόγησε το 1948 την ίδρυση του κράτους· κάτι που δεν έγινε ποτέ αποδεκτό από τους Άραβες, παρότι η επιστροφή των Εβραίων στη Γη της Επαγγελίας είχε ξεκινήσει νωρίτερα. Εντονότερα μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τα όσα συνέβησαν στη Μέση Ανατολή ως προϊόν της συμμαχίας των Αγγλογάλλων με τους Άραβες, έναντι της υποχωρούσας και διαλυόμενης Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Έκτοτε, το Ισραήλ έγινε μια χώρα χωρίς σαφή περιγραφή των συνόρων και της επικράτειάς του, σε μια αέναη διεύρυνση, που σήμερα σημειώνει τη μεγαλύτερη υποστηρικτική ζώνη από ποτέ άλλοτε.
Η υποστήριξη της αναγκαιότητας ύπαρξης παλαιστινιακού κράτους γίνεται σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ, ενώ αποτελεί και τη μοναδική πραγματική ειρηνική διέξοδο. Πέραν του προφανούς, θα τονώσει ξανά τη διπλωματική διαδικασία έναντι των πολεμικών συγκρούσεων, κάτι που θα αποδειχθεί οδηγός, αν όχι υπόδειγμα, και για τις άλλες εξελίξεις στο πλαίσιο της νέας γεωγραφίας, που αφορούν σε πολύ περισσότερες χώρες, ανάμεσα στις οποίες και η Ελλάδα.
Η ύφανση μιας τέτοιας πολιτικής διεξόδου, προδήλως διεθνικής, δεν μπορεί να είναι το προϊόν των εταιρειών εκμετάλλευσης των πηγών και των γιγάντων του παγκόσμιου εμπορίου, που είναι και οι πραγματικοί νομείς του χώρου γενικότερα. Η χειραφέτηση της πολιτικής από την αγοραία συμπεριφορά γίνεται αίτημα αυτοσυντήρησης όχι μόνον για τη τραγική Γάζα, την Παλαιστίνη, την Κύπρο, τη Συρία, τον Λίβανο κ.ο.κ.
Όσοι αναφέρονται στο αλήστου μνήμης πλαίσιο ανάλογης τέτοιας συμπεριφοράς την αποδίδουν στον Παπανδρέου, τον Μίκη, ωσάν να ήταν κάποια εγκεφαλική έμπνευση. Καλύτερα θα ήταν να επανέλθει σήμερα με όρους θετικής, ενεργητικής πολιτικής και όχι μόνον ως διαμαρτυρία για τις εθελόδουλες δράσεις μιας παραδομένης στα σύνδρομα του νεοφιλελευθερισμού και των εξ αυτού επαγομένων στην εξωτερική πολιτική.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΙΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
