Τύχη ή ατυχία να βρεθεί πετρέλαιο στη γειτονιά;

Ιδιαιτέρως μάλιστα εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, όπως τις εξέφρασε ο Κερκυραίος καθηγητής του Πολυτεχνείου της Κρήτης, Ν. Βαρότσης ότι δηλ. στα θαλάσσια οικόπεδα δυτικά του Κοντογιαλού και της Γλυφάδας, ονόματι Αχιλλέας και Πύρρος, όλες οι ενδείξεις οδηγούν σε πλούτο εξορύξιμων υδρογοαναθράκων. Τέτοιο και τόσο που βάζει την περιοχή στον παγκόσμιο χάρτη των παραγωγών. Κάτι δηλ. που δεν έγινε δυνατό με τους Πρίνους στο βόρειο Αιγαίο αλλά ούτε και προβλέπεται με τις αναμενόμενες ποσότητες του Πατραϊκού! Για του Κατακόλου ούτε λόγος να γίνεται.

Και μόνον αυτή η πρόβλεψη είναι δυνατόν να προκαλέσει ανησυχία. Όχι ότι είναι εύκολο να αγνοήσει κανείς αυτή τη δυνατότητα αλλά με τους όρους και τις προϋποθέσεις που σύρεται σήμερα η Χώρα στον διεθνή καταμερισμό και τις διεθνείς σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ευρωζώνης, η αντικειμενικά ελλειπτική εποπτεία της Αθήνας σε μια τέτοια διαχείριση δεν είναι σώνει και καλά, καλός οιωνός για τα καλώς εννοούμενα λαϊκά συμφέροντα.

Υπ' αυτή την έννοια οι ερασιτεχνικές διαδικασίες διαβούλευσης για τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις, δεν μπορούν να διασκεδάσουν αυτήν την ανησυχία. Ούτε βεβαίως αντιμετωπίζει κανείς τις τοπικές Διοικήσεις ως κυβερνήσεις στον χώρο τους εφόσον ούτε τις αρμοδιότητες ούτε την πολιτική/διοικητική τεχνογνωσία έχουν ώστε ν' ανταποκριθούν σ' έναν τέτοιο ρόλο.