Ουαί τοις ηττημένοις...
Editorial
25 Απριλίου 2017
/ 12:56
Την ήττα της ένδοξης γαλλικής Αριστεράς σφραγίζει το αποτέλεσμα της κυριακάτικης κάλπης.
Μπορεί να πέρασε στα «ημιτελικά» ο Μελανσόν αλλά ο διάδοχος του λιποτακτήσαντος Ολάν, παρά την υποστηρικτική συνδρομή του τρομερού παιδιού της γαλλικής οικονομολογίας, Τομά Πικετί, πάτωσε. Και μαζί μ' αυτόν η άλλοτε αφήγηση του αριστερού Μετώπου, πάνω στην οποία είχαν κεντηθεί λογιών, λογιών σενάρια για την επικράτηση του διαφορετικού παραδείγματος.
Τώρα η δεξιά στροφή σηματοδοτείται από την υποστήριξη θέλοντας και μη του πρ. τραπεζίτη Μακρόν, προκειμένου να μην έλθει στα πράγματα, η κόρη του Λεπέν! Όταν οι κοινωνικές κατακτήσεις γίνονται χειροπέδες στα χέρια ενοχικών καταναλωτών κι οι φτωχοδιάβολοι είναι... ξένοι και δυνάμει τρομοκράτες, τότε η Αριστερά γίνεται παραμύθι για να κοιμούνται τα μικρά παιδιά, περήφανα για τις άλλοτε δόξες του αφηγητή!
Όσο για τη μαρτυρική Βενεζουέλα, μια ατεκμηρίωτη και συναισθηματική ερμηνεία των γεγονότων είναι ότι η Μπολιβαριανή Δημοκρατία θα πληρώσει και με τόκο την σχέση της με τον Φιντέλ, κυρίως για λόγους παραδειγματισμού, παρά για όποιαν άλλη οικονομική, γεωπολιτική επιδίωξη. Όση θλίψη και να προκαλεί ο θάνατος αθώων ανθρώπων, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι οι ανατροπές δεν γίνονται πια με τανκς στους δρόμους ούτε ακόμα και σ' αυτήν την πολύπαθη America Latina. Η προϊούσα φτώχεια, που ακολουθεί τον στραγγαλισμό των εμπορικών συναλλαγών, δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για τον ξεσηκωμό. Κι όταν χάσεις αυτό το παιχνίδι, η επιστράτευση και ο εμφύλιος είναι η αρχή της ήττας, ακόμα κι αν προσωρινά κερδίσεις...
Έτσι οι αναφορές γίνονται στενάχωρες. Στον αντίποδα των προ δεκαετιών διθυράμβων. Βιώνοντας την «στιγμή» ίσως και να μην έχει και τόση σημασία να να αναφερθεί κανείς στην ιστορική αισιοδοξία, στα γνωστά «πάλι με χρόνια με καιρούς...». Ίσως είναι το καλύτερο σχολειό να βιώσει αυτήν τη βαθιά ήττα για να ανακαλύψει στις αιτίες της, την δική του συμβολή ώστε μέσω αυτού του σκληρού μαθήματος να μπορέσει να ξανασπρώξει την ιστορία... Τώρα μπρος ή πίσω, θα σας γελάσω. Υπάρχει κι εκείνος ο αφορισμός του Ρ. Ντεμπρέ στο «Μαθαίνοντας τη Δημοκρατία στην κόρη μου», που λέει ότι κι εκείνοι που σπρώχνουν μπροστά τον τροχό της ιστορίας από το παρελθόν διδάσκονται!
Τώρα η δεξιά στροφή σηματοδοτείται από την υποστήριξη θέλοντας και μη του πρ. τραπεζίτη Μακρόν, προκειμένου να μην έλθει στα πράγματα, η κόρη του Λεπέν! Όταν οι κοινωνικές κατακτήσεις γίνονται χειροπέδες στα χέρια ενοχικών καταναλωτών κι οι φτωχοδιάβολοι είναι... ξένοι και δυνάμει τρομοκράτες, τότε η Αριστερά γίνεται παραμύθι για να κοιμούνται τα μικρά παιδιά, περήφανα για τις άλλοτε δόξες του αφηγητή!
Όσο για τη μαρτυρική Βενεζουέλα, μια ατεκμηρίωτη και συναισθηματική ερμηνεία των γεγονότων είναι ότι η Μπολιβαριανή Δημοκρατία θα πληρώσει και με τόκο την σχέση της με τον Φιντέλ, κυρίως για λόγους παραδειγματισμού, παρά για όποιαν άλλη οικονομική, γεωπολιτική επιδίωξη. Όση θλίψη και να προκαλεί ο θάνατος αθώων ανθρώπων, δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι οι ανατροπές δεν γίνονται πια με τανκς στους δρόμους ούτε ακόμα και σ' αυτήν την πολύπαθη America Latina. Η προϊούσα φτώχεια, που ακολουθεί τον στραγγαλισμό των εμπορικών συναλλαγών, δημιουργεί τις καλύτερες προϋποθέσεις για τον ξεσηκωμό. Κι όταν χάσεις αυτό το παιχνίδι, η επιστράτευση και ο εμφύλιος είναι η αρχή της ήττας, ακόμα κι αν προσωρινά κερδίσεις...
Έτσι οι αναφορές γίνονται στενάχωρες. Στον αντίποδα των προ δεκαετιών διθυράμβων. Βιώνοντας την «στιγμή» ίσως και να μην έχει και τόση σημασία να να αναφερθεί κανείς στην ιστορική αισιοδοξία, στα γνωστά «πάλι με χρόνια με καιρούς...». Ίσως είναι το καλύτερο σχολειό να βιώσει αυτήν τη βαθιά ήττα για να ανακαλύψει στις αιτίες της, την δική του συμβολή ώστε μέσω αυτού του σκληρού μαθήματος να μπορέσει να ξανασπρώξει την ιστορία... Τώρα μπρος ή πίσω, θα σας γελάσω. Υπάρχει κι εκείνος ο αφορισμός του Ρ. Ντεμπρέ στο «Μαθαίνοντας τη Δημοκρατία στην κόρη μου», που λέει ότι κι εκείνοι που σπρώχνουν μπροστά τον τροχό της ιστορίας από το παρελθόν διδάσκονται!
