...Και χείρα κίνει!

Κατά την πρώτη ώθηση, μετά τον μακρύ, μεταπολεμικό Χειμώνα, η αποβιομηχανοποιημένη Κέρκυρα, άλλοτε πόλος της εμπορικής γραμμής Τεργέστη - Κέρκυρα - Πάτρα - Σύρα, είχε το νου της πρώτα - πρώτα να χορτάσει την πείνα της. Την στρατηγική των τουρ οπερέιτορ σε συνδυασμό με το τσαπατσούλικο οβερμπούκιν των ξενοδοχείων υπέθαλψε το ΠΑΣΟΚ, διαπιστώνοντας με ικανοποίηση μια κάποια διάχυση των τουριστικών εσόδων στα καταλύματα.

Ήταν η εποχή, που η κερκυραϊκή ύπαιθρος πέταγε την αγροτική τραγιάσκα για τη χοντρή αλυσίδα στο πέτο με την Αγγλιδούλα στο πλάι. Το βραδυκίνητο Δημόσιο λαχάνιαζε πίσω από την ιδιωτική οικονομία. Οι δημόσιες υποδομές υστέρησαν ενώ ούτε λόγος να γίνεται για μάνατζμεν, την περίοδο που μεσουρανούσε η ανόητη αντιπαράθεση της προσαρμοσμένης σοσιαλδημοκρατικής με την πούρα σοσιαλιστική διαχείριση. Γεννήθηκαν οι ήρωες της μιας και της άλλης πλευράς μαζί βεβαίως με την γηγενή πιτσικομαρία. Καμιά εγγύηση πολιτικο-κοινωνικής κεφαλαιοποίησης της προόδου. Έτσι απέμεινε η άλλη, η κλασική κεφαλαιοποίηση, που αύξησε τις λογιστικές μονάδες των τουριστικών «μεγάλων» στο όνομα της κερκυραϊκής ομορφάδας. Αυτός ο κύκλος όμως έχει προ πολλού κλείσει. 

Οι οικονομικές επιδόσεις του νησιού την τελευταία πενταετία κι οι φετινές προσδοκίες, που προκαλούν αυτές τις σκέψεις, ωθούν στον αναστοχασμό και τη δημιουργικότητα με την απειλητική υποσημείωση ότι όσο και νάχει το νου του ο Άγιος, οι ευκαιρίες δεν διαρκούν για πάντα ούτε επαναλαμβάνονται διαρκώς και αενάως...