Ο επανεξοπλισμός της Γερμανίας

Πώς αλήθεια φθάσαμε από το Σχέδιο Μοργκεντάου, που το 1944 προέβλεπε αποκλειστικά αγροτική μεταπολεμική Γερμανία, στο σημερινό σχέδιο πλήρους επαναφοράς μιας γερμανικής στρατιωτικής υπερδύναμης; Η χώρα, που κατά τον 20ο αιώνα προκάλεσε δύο παγκόσμιους πολέμους, θα επιχειρήσει ένα τρίτο; Ποιες οι εγγυήσεις περί του αντιθέτου; Και γιατί αυτή η θανάσιμη σιωπή μπροστά στην σκανδαλώδη μετατροπή της μεταπολεμικής Γερμανίας σε στρατιωτικό κυρίαρχο στην Ευρώπη για άλλη μια φορά; 

Το Σχέδιο Μοργκεντάου ήταν μια πρόταση του Υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Μοργκεντάου, για την μεταπολεμική μεταχείριση της Γερμανίας. Σκοπός η πλήρης αποβιομηχάνιση της Γερμανίας, προκειμένου να αποτραπεί η δυνατότητά της να αποτελέσει ξανά στο μέλλον στρατιωτική απειλή. Η πρόταση παρουσιάσθηκε στην συνάντηση Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ στο Κεμπέκ τον Σεπτέμβριο του 1944. Αν και αρχικώς έγινε δεκτή, πρυτάνευσαν τελικώς οι σκέψεις υπέρ μιας αποστρατικοποιημένης μεν βιομηχανικής δε Γερμανίας.

Το 1953, υπήρξε μια καθοριστική για το γερμανικό «οικονομικό θαύμα» συμφωνία για τη διευθέτηση του γερμανικού εξωτερικού χρέους. «Συμφωνία για τη Ρύθμιση του Χρέους της Γερμανίας» – γνωστή και ως «Συμφωνία του Λονδίνου». Παραγραφόταν με αυτήν το μισό γερμανικό εξωτερικό χρέος, ενώ το άλλο μισό διακανονιζόταν σε ένα μακρύ χρονικό ορίζοντα. (Αυτό δηλαδή που η Γερμανική κυβέρνηση, λίγα χρόνια μετά, θα αρνείτο στην Ελλάδα – η οποία Ελλάδα, παρεμπιπτόντως, μόλις το 1995, και χάρη στον πράγματι αείμνηστο Γιάννη Σταμούλη, αξίωσε το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις που της χρωστούσε η Γερμανία, πέραν της προπολεμικής της αξίωσης, που, όπως είπαμε, παραγραφόταν κατά το ήμισυ.) 

Στις 6 Μαΐου 1955, η Δυτική Γερμανία εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ και, ξεκινώντας από το μηδέν σε στρατιωτικό προσωπικό, μέσα σε δύο χρόνια θα συνεισέφερε δεκάδες χιλιάδες στρατιώτες και αξιωματικούς στην συμμαχία. Μια εβδομάδα μετά, 14 Μαΐου 1955, δημιουργήθηκε το στρατιωτικό Σύμφωνο της Βαρσοβίας, που περιελάμβανε και την Ανατολική Γερμανία. Μέχρι το 1990 και την επανένωση των δύο Γερμανιών, θα είχαμε στρατιωτική Γερμανία εναντίον στρατιωτικής Γερμανίας στην πιο κρίσιμη συνοριακή γραμμή του ψυχροπολεμικού μετώπου. 

Το 1990, με την επανένωση της Γερμανίας, είχαμε μια πρώτη επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς. (Με την ρητή τότε υπόσχεση Μπους και Μπέικερ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί «ούτε μια ίντσα ανατολικότερα».) Η Ανατολική Γερμανία υπαγόταν πλήρως – άρα και στρατιωτικά – στις δομές της Δυτικής. Πέραν, όμως, του γνωστού «Wind of Change» των Scorpions, που ρομαντικά συνόδευε την επανένωση, οι οικονομικές λεπτομέρειες για την κυνική εξαγορά της Ανατολικής από την Δυτική παραμένει μια ιστορία τυπικής ληστρικής «πρωταρχικής συσσώρευσης» εν πολλοίς άγνωστη. 

Δύο ζητήματα ανέκυπταν με την επανένωση: πρώτον, η ενεργοποίηση των διεθνών αξιώσεων για πολεμικές αποζημιώσεις και, δεύτερον, οι συνταγματικοί (με τα άρθρα 26 και 87) περιορισμοί για στρατιωτικές επιχειρήσεις εκτός της χώρας. Με ερμηνεία του 1994 του Ανωτάτου Δικαστηρίου της Καρλσρούης, ο γερμανικός στρατός θα μετείχε στις αμερικανο-νατοϊκές επιχειρήσεις στο Κόσοβο (1999), στο Αφγανιστάν (2001) και στην Λιβύη (2011). Όσο για τις πολεμικές αποζημιώσεις, αυτές θεωρούνται από την επίσημη Γερμανία παραγεγραμμένες. (Μάλιστα, όταν το 2008 η Γερμανία αναγνώρισε τον Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, το έκανε υπό τον όρο περί της αναρμοδιότητάς του για γερμανικές υποθέσεις προ του 2008!)

Προχθεσινή δήλωση Μέρτς, πιθανού αυριανού καγκελάριου της Γερμανίας: «Η Γερμανία επέστρεψε!» Με τα θηριώδη ποσά που δεσμεύονται αυτή την στιγμή για την άμυνα στην Γερμανία και με την μετατροπή εργοστασίων αυτοκινήτων σε εργοστάσια αρμάτων, η σκέψη μας στρέφεται στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Τρία χρόνια χρειάσθηκε ο Χίτλερ να επανεξοπλιστεί για να επανακαταλάβει την Ρηνανία και άλλα δύο για να εμφανισθεί ισχυρότερος απέναντι σε Τσάμπερλεν και Νταλαντιέ της Βρετανίας και Γαλλίας. Πόσα θα χρειασθεί τώρα ο Μερτς; Η διαφορά, ευτυχώς, βρίσκεται στους ίδιους τους Γερμανούς που, εν αντιθέσει με την εποχή του Χίτλερ και των ναζί, διακρίνονται από ειρηνικά αισθήματα και μάλλον κατά πλειοψηφία δεν ακολουθούν την υστερία που έχει καταλάβει τις πολιτικές ελίτ της Ευρώπης ότι απειλούνται από την Ρωσία. 

ΥΓ: Το Πρωτοδικείο Λιβαδειάς, το 1997, επιδίκασε αποζημιώσεις για τα θύματα του Διστόμου αναγνωρίζοντας την αρμοδιότητά του να δικάσει την υπόθεση, παρά την αντίρρηση του γερμανικού δημοσίου που επικαλέστηκε την αρχή της ετεροδικίας. Αυτή η απόφαση έμελλε τελικώς να δικαιωθεί στο Ανώτατο δικαστήριο της Ιταλίας! Παρ’ όλα αυτά η απόφαση δέσμευσης περιουσίας του γερμανικού δημοσίου υπέρ των θυμάτων του Διστόμου παρεμποδίσθηκε από τις ελληνικές κυβερνήσεις, ξεκινώντας από την κυβέρνηση Σημίτη και τον υπουργό Δικαιοσύνης Σταθόπουλο.