Ό, τι αισθανθήκαμε, έσοδο είναι*

Ό, τι αισθανθήκαμε, έσοδο είναι*

Το υπόδειγμα ζωής παραπέμπει στο υπόδειγμα πολιτικής, ακόμα κι αν αυτό αναπτύσσεται στις διαφορετικές του εκδοχές. Εν ολίγοις, με την υπερπροβολή, θετική ή αρνητική, των προσώπων συσκοτίζεται άθελά μας (;) το πολιτικό ζητούμενο. Κι είναι κρίμα να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν βρίσκονται στους δρόμους εκατομμύρια Έλληνες! Όταν ο πρωθυπουργός λέει στο υπουργικό πως η δημοκρατία έχει κανόνες, κατ' αρχάς επικαλείται τη δεδηλωμένη, που επιβεβαιώθηκε πρόσφατα κατά την προεδρική εκλογή. Κατά δεύτερον, μπορεί και να υπαινίσσεται την πρωτοβουλία που έχει όσον αφορά στην εκλογική αναβάπτιση της διοίκησης του ελληνικού σχηματισμού.

Τα περί υποδείγματος ζωής και πολιτικής έτσι, γίνονται ψιλά γράμματα σαν τις παραπομπές στα συμβόλαια, τις καταδικασμένες να παραμείνουν δυσανάγνωστες ενώ αλίμονο εκεί κρύβεται η ψυχή και οι όροι της κάθε συμφωνίας.

Χωρίς περιστροφές, ο υποταγμένος στη φιλοσοφία και την λογική της αγοράς έχει νομιμοποιήσει την αγγλοσαξονικής προέλευσης χυδαιότητα ότι δηλ. ο καθείς έχει την τιμή του άρα η ηθική είναι ζήτημα ύψους του ποσού και κατ' επέκταση ο λόγος γίνεται για το αέναο παζάρι υλικών αλλά και άυλων.

Εκεί που αυτή η ακράτεια συλλογισμών σκοντάφτει, είναι στην απώλεια προσφιλούς προσώπου υπαιτιότητι τρίτου. Εκεί είναι που δεν υπάρχει νομισματική μονάδα να εξαγοράσει το κενό που δημιουργείται. Και κάπως έτσι περιγράφεται η συμπεριφορά και η έκτοτε στάση των γονέων των θυμάτων του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Όλες οι άλλες ερμηνείες είναι από 'μας και για 'μας τους τυχερούς και ψύχραιμους, που μπορούμε να αποτιμήσουμε το συμβάν ως γεγονός. Μεγάλο, θλιβερό αλλά πάντως γεγονός. Το βιωματικό περιορίζεται σε ιδιότητα του τηλεθεατή, ευαίσθητου ή λιγότερο ευαίσθητου, πάντως τηλεθεατή...

Όσο για τις δήθεν θεσμικές μοιρολογίστρες, τα πάντα είναι δεκτικά πολιτικής ανάγνωσης. Και τούτο διότι κάθε δράση ή και παράλειψη έχει και πολιτικά χαρακτηριστικά. Άλλως πως, «... οι πιο καλοί πεινούν κι αδικιούνται, οι πιο κακοί τρων και πίνουν και κυβερνούν, χωρίς πίστη, χωρίς ντροπή, χωρίς αγάπη. Δεν μπορεί πια το άδικο να βαστάξει! Θα βγω στους γύρω δρόμους, θα σταθώ στις πλατείες, θανέβω στις στέγες και θα φωνάξω: Ελάτε όλοι οι πεινασμένοι κι οι αδικημένοι κι οι τίμιοι να σμίξουμε, να βάλουμε φωτιά, να καθαρίσει η γης από δεσποτάδες κι αφεντάδες κι αγάδες». Νίκου Καζαντζάκη, «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται».

* Κικής Δημουλά, Πάμπλουτοι άρα...