Ματίας

Ματίας

Ο γίγαντας ουρλιάζει, σφαδάζοντας από τους πόνους, στο παρκέ. Ολόκληρο το γήπεδο με περίπου 20 χιλ., συγκλονίζεται. Η κάμερα στέλνει βουρκωμένες εικόνες. Στο τερέν εμβρόντητοι. Το κακό αστραπιαία στην κερκίδα. Ο προπονητής θα μιλήσει ίσως και για εννιά λιποθυμίες. Στερέψαμε από ασθενοφόρα. Ο τραυματίας φεύγει κουτσαίνοντας στο ένα πόδι και χάνεται στα αποδυτήρια. Οι ομάδες συμφωνούν να διακόψουν. Επανέρχονται. Σουτάρει, σκοράρει και γυρίζει στην άμυνα δακρυσμένος. Αμηχανία κατόπιν και μέχρι τέλους όταν με πρωτοβουλία των άλλων, όλοι προσεύχονται για την υγεία του τραυματία. Ποιοί είναι τώρα οι δικοί και ποιοί οι άλλοι;

Όποιος έχει ζήσει τον ανταγωνιστικό αθλητισμό ταυτίζεται σ' αυτή την σφοδρή εναλλαγή των συναισθημάτων. Εκρήγνυνται μέσα τους οι ορμόνες, σ' έναν συναισθηματικό εμφύλιο, που προς στιγμήν αποδιοργανώνει. Ενστικτώδης δεν είναι μόνον η αλληλεγγύη και η συμπαράσταση, είναι και η σύγκρουση. Ανθρώπινη είναι η τρυφερότητα, που διαδέχεται την επαφή με τον απόλυτο πόνο. Μια αναπόφευκτη απόδραση, που παλεύει να βγάλει το κεφάλι της έξω από το οπαδικό μίσος. Είναι μοναδική, ατομική σε αντίθεση με την αγελαία συμπεριφορά.

Σαν τα Χριστούγεννα, που γιόρτασαν από κοινού, δίπλα στα χαρακώματα του α΄παγκοσμίου πολέμου*, Γάλλοι και Γερμανοί, πριν επιστρέψουν στο αλληλοεξοντωτικό τους καθήκον. Η αθλητική αναπαράσταση του πολέμου τέρπει τις γονιδιακές ρίζες. Τις αναβιώνει και ανανεώνει το περιεχόμενο τους. Το επικαιροποιεί.

Η δικαίωση στην εξέλιξη των πραγμάτων είναι η υπέρβαση των ενστίκτων, ακόμα και του ίδιου του βιοποριστικού, οδηγώντας σε συμπεριφορές μύστη, εγκρατή, λιτού και πάντως απαλλαγμένου από το σύνδρομο του αποθέματος. Απελευθερώνει ως το προϊόν διαλεκτικού διπόλου πόνου και υπέρβασης, ζωής και θανάτου. Ακαριαία, σε μια στιγμή και εκτός χρόνου. Γι' αυτό και η προσευχή ανακουφίζει, σαν την ευχή να μην συμβεί το αναπόφευκτο... Προς στιγμήν, με την προσδοκία να είναι για πάντα!

* 24 Δεκεμβρίου 1914, στην περιοχή Πλούχστιρτ της Φλάνδρας.