Ο μίτος της Αριάδνης

Ο θεός της πολιτικής ήρε την προτίμηση στους συνασπισμούς κομμάτων, προκρίνοντας εκείνα της καθαρότητας και της περισσότερο ομογενοποιημένης άποψης. Το φαινόμενο Τραμπ είναι προϊόν αυτής της «κοσμοθεωρίας». Λόγω όμως του ότι ευδοκιμεί στην υπερδύναμη, συμπεριφέρεται ως υπόδειγμα. Ερμηνεύεται αφενός εξαιτίας της πίεσης για την ακύρωση και την αναδιαπραγμάτευση της θέσης των «εθνικών» οικονομιών στο διεθνές στερέωμα αφετέρου στη διαμορφούμενη, και εξ' αυτού του λόγου, νέα γεωγραφία. Κοινός παρανομαστής της διαδικασίας, η διαίρεση. Δεν είναι τυχαίο που η Κίνα εξέχον μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου υπερασπίζεται τα κεκτημένα και τους κανόνες του, την ώρα που οι ΗΠΑ τα αμφισβητούν, υποστηρίζοντας πως λειτουργούν απέναντι στα συμφέροντά τους!

Ίσως ο ιστορικός του μέλλοντος να αποδώσει στην στιγμή, τα χαρακτηριστικά του τέλους μιας ιστορικής περιόδου, που ξεκίνησε με την εκλογική νίκη Ρήγκαν και Θάτσερ στις πλέον εμβληματικές, αγγλοσαξονικές χώρες. Ο επί 20ετία άλλοτε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, Άλαν Γκρίνσπαν, στην αυτοβιογραφία του (σ.σ. «Η Εποχή των Αναταράξεων- Περιπέτειες σε ένα Νέο Κόσμο»), (2008), θυμάται τις πυρετώδεις αναζητήσεις της Σχολής του Σικάγο, νεαρός φοιτητής αυτός τότε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, για την άρση των εθνικών εμποδίων στην κυκλοφορία του κεφαλαίου. Σε επίρρωση αυτών για παράδειγμα, Σίτι και Ουάσιγκτον από το '80 και μετά, περιορίζουν τις δημόσιες επενδύσεις για να ελέγξουν με επιτυχία τον πληθωρισμό! Αν σας θυμίζει κάτι αυτό, τις μέρες της πληθωριστικής ακρίβειας που ζει και τώρα ο κόσμος;

Στο πολιτικό εποικοδόμημα, η διαίρεση προκαλείται σε εφαρμογή πεποιθήσεων για την επανεθνικοποίηση των πολιτικών, αφήγημα και με επικλήσεις υποστήριξης των εθνικών δικαίων, όπως ερμηνεύονται απ' ότι αποκαλείται Δεξιά. Άλλωστε η καθώς πρέπει Αριστερά φρόντισε τον ευνουχισμό της, συμποσούμενη στο κυρίαρχο, μονεταριστικό αφήγημα, προβάλλοντας εξωραϊστικές, κατά περίπτωση, διευθετήσεις. Απέτυχε, συρρικνώθηκε, διαλύθηκε! 

Και αν ο Συνασπισμός της Αριστεράς ξεδοντιάστηκε, πριν παραδοθεί στον οικείο άλλωστε αλληλοσπαραγμό, στον κυβερνώντα συνασπισμό της Δεξιάς αμφισβητείται έργω η πολιτική του αυθεντικότητα με κριτήριο και μέτρο τον τρόπο που προσέρχεται στην αναζήτηση της νέας συνθήκης ανάμεσα στην Αθήνα και την Άγκυρα.

Είναι τέτοια και τόση η αμηχανία των κατά τα άλλα έγκυρων αναλυτών στην ερμηνεία της συγκυρίας, που υπονομεύεται το κύρος που κατέκτησαν την περίοδο «μπουνάτσα κι Αύγουστος». Τότε που το ευθύγραμμο της εξέλιξης επέτρεπε την επίδειξη γνώσεων με κάποιο χιούμορ και τη λοιδορία της άλλης άποψης ως παρωχημένη, ρετρό και έτσι άχρηστη.

Και τώρα, που η ιστορία που τάχαμου τελείωσε, επιστρέφει, και τα «παράνομα» ζευγάρια διαλύονται, αναζητείται εκ νέου και με επίκαιρο τρόπο η πολιτική υποστήριξη της υπόθεσης της εργασίας. Η κόρη του Μίνωα έχει τον τρόπο να βγεις απ' τον λαβύρινθο!